Στις ρωγμές της σιωπής
εκεί κοιμάται ένας θάνατος.
Σκεπασμένος με γέλια παιδικά
κι όνειρα φευγαλέα.
Εκεί λιμνάζει μια ελπίδα δειλή
που κρατιέται στη ζωή
από ανάσες νιογέννητων.
Κάθε στιγμή λέει να κλείσει τα μάτια
να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει.
Μα αμέσως μετά μετανιώνει
και ξανά περιμένει.
Εκεί στις ρωγμές της σιωπής
παλεύει σαν αμαζόνα
η ελπίδα να ζήσει.
Κανείς αρωγός της δεν γίνεται.
Μόνη της χάνεται
και μόνη της βρίσκει τον δρόμο.
Σε κάθε στιγμή ηττημένης αδράνειας
μάχεται άκοπα να επιβιώσει.
Απελπισμένη, κρατά το κεφάλι της
πάνω απ' τη στάθμη του βούρκου της.
Πόσο ακόμη ν' αντέξει;
Στις ρωγμές της σιωπής
ο χρόνος πια χάνεται
κι η ελπίδα μοναχή αργοσβήνει.
Θλιμμένοι οι θνητοί
μαζί της οργίζονται
αντί να την πάρουν αγκαλιά
να την βγάλουν πιο έξω.
Εναντίον της στρέφονται
και πέτρες και λάσπη της ρίχνουν.
Σε μια κόλαση αδράνειας
χάνονται και μετράνε τις ήττες τους.
Και ποιος νοιάζεται
αν η ελπίδα πια πέθανε;
Και ποιος σκέφτεται τι βρίσκεται
πέρα από το είδωλο
που διαρκώς προσκυνά
στον γυαλιστερό εκείνον καθρέφτη;
~Ρένα Γέρου~
