Δειλιάζουν
τα σήμερα, αναθυμούνται στιγμές.
Στοιχειωμένα
από την μοναξιά, δοξάζουν το παρελθόν τους.
Μια συλλογή
από ανολοκλήρωτα «τώρα».
Δόξα και
τιμή στους θιασώτες όλων των ανεύθυνων στόχων.
Κάθε εγώ ,
ξεκαρδίζεται στα γέλια κι αφηνιάζει αχαλίνωτο.
Απωθημένες
ενοχές που βρίθουν κενότητας
αποθεώνουν
έναν όχλο,
που
αλαλάζοντας υιοθετεί νόρμες και στάσεις βαρβάρων.
Ο Μαραθώνας
δεν ήταν παρά χώμα και νερό.
Απαξιώθηκε
κάθε θυσία με ζητωκραυγές.
Πρόσεχε! Η
πίστη κι η συνείδηση ελλοχεύουν σε σκοτεινές ατραπούς.
Μια μοναξιά
μεθυσμένη εγωισμό, κερνά αλλοτρίωση σε ραγισμένα ποτήρια.
Κι ο
ποιητής θα σωπάσει κι απόψε.
Εδώ κι εκεί
κείτονται ριγμένες ευθύνες.
Αποποίηση.
Ελευθερία.
Μονάδες
οπλισμένες πισώπλατα πυροβολούν.
Νεκρός ο
ποιητής. Η γραφίδα στάζει αίμα.
Άδειασε
πάνω στο χαρτί την ψυχή του.
Χάθηκε
χωρίς λογική. Χωρίς λογισμό.
Στο έλεγα
πως δίχως εσένα τα λόγια δεν έχουν αξία.
Ρήμαξε ο
κήπος. Ξεράθηκε κείνη η τριανταφυλλιά
που πότιζες
μ’ ευλάβεια. Ούτε σπουργίτι δεν έρχεται πια.
Τι να τα
κάνω τα δώρα αν δεν σε περιέχουν;
~Ρένα Γέρου~
