ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 

Αυλακωμένα μούτρα απ' τις ρυτίδες
κι αχτένιστα, λευκά μαλλιά
θολά τα βλέμματα μετράνε
την ευτυχία που κάθε τόσο προσπερνά.

Λίγο απ' τον ήλιο,κέρασε με φέτος
και δυο γουλιές μεθυστικό κρασί
να δώσει ο Θεός να νιώσουν ευλογία
όλοι όσοι ζούνε μοναχοί.

Μ' ελπίδα στα τρεμάμενα τα χέρια
σπόρια σκορπάνε και ταΐζουν τα πουλιά
περαστικά και φοβισμένα περιστέρια
και κάτι βρώμικα κι αδύνατα παιδιά.

Κάνε Χριστέ μου η γέννηση σου φέτος
τέλος να δώσει σ' αδικία και λιμό
Δείξε ξανά στον κόσμο την αγάπη
να κάνουμε τ' αδύνατο να γίνει δυνατό. (Ρένα Γεροντάρα) 

Εικόνα από το διαδίκτυο )

ΜΗΔΕΙΑ

Πως να αντέξεις

Της προδοσίας το ποτό;

Κι ας είσαι μάγισσα, θεά

Του Ήλιου εγγονή

Της Κίρκης της ίδιας ανιψιά..

Αθάνατη , ξεχωριστή...

Σαν ερωτεύεσαι όλα μάταια.

Ανεπαρκή!

Να είναι της μοίρας το γραφτό;

Οι Ήρωες στο ύψος τους ελάχιστες φορές να στέκονται;

Πως να μην εξοργιστείς;

Να δράσεις; Ν' αντιδράσεις;

Πως ακόμα

κι εναντίον του ίδιου σου του εαυτού

να μην στραφείς για να τον τιμωρήσεις;

Βάρβαρη εκδίκηση να ζητήσεις και να λάβεις;

Χορτασμένη από "πολιτισμό", υπεκφυγές, υποχωρήσεις

και κατά κράτος ήττες τις αξιοπρέπειας.

Θα γίνω, λες, για μια φορά αυτή η φρίκη που καθείς φοβάται.

Κι εκείνος,

φονιάς της παλιάς του αγάπης

Αλώβητος να περάσει ήθελε μέσα απ' το στίβο του έρωτα;

Ο υβριστής.

Ποιος νόμιζε πως είναι;

{Ρ. Γέρου}

ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΗ

 

Έγραφε ποιήματα με υλικά ταπεινά

άναρχες λέξεις

απροσάρμοστες έννοιες

τυπογραφικά λάθη

και χωρίς ορθογραφικό έλεγχο.

Τα στόλιζε με συναίσθημα

με αλήθεια

με εντιμότητα.

Τα έγραφε σε χαρτιά λευκά

και κίτρινα

με γραμμές ή σκέτα.

Κι έπειτα τα έστελνε σε φίλους.

Κάποτε της είπαν να τα πουλήσει

μα δεν μπορούσε να βάλει

μια σωστή τιμή στην ψυχή της.

Έμειναν αδιάθετα

Απούλητα

"Ασύμφορο το χόμπι σου"

της φώναξαν

Μα εκείνη δεν άκουσε

Είχε αυτιά μόνο σ' ότι της ψιθύριζε

η καρδιά της. Ρ.Γ.

ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΑΦΡΟΥ

 Μ’ ενοχλούν αφάνταστα -μέχρι αηδίας θα πω- εκείνες οι μικροπρεπείς κατ’ ουσίαν «κυριούλες» που πίσω από την μάσκα της αξιοπρέπειας καλύπτουν την ασχήμια της ψυχής τους. Μ’ ένα προπέτασμα νοικοκυροσύνης σε «βάζουν στη θέση σου» (έτσι νομίζουν) σκορπώντας τη λάσπη τους.

Προσποιούνται τις μεγάλες κυρίες και όμως στην αλήθεια συμπεριφέρονται ως «τσόκαρα» και να με συμπαθά το ταπεινό τούτο υπόδημα που τόσο το πρόσβαλα. Το παπούτσι είναι το παπούτσι. Και στ’ ανάκτορα να πας και στο γήπεδο εσύ το φοράς δεν σε φοράει εκείνο.

Δώσαν οι άνθρωποι αξία σε τέτοια υποκείμενα. Κάμποσα, την πήρανε μόνα τους. Σ’ έναν κόσμο που το ήθος χάνεται μαζί με την αδερφή του την ευγένεια, ακόμα και στους κύκλους του πνεύματος επιβιώνουν και έρπουν με επιτυχία φοβάμαι, τέτοιοι απίστευτοι άνθρωποι.
Αλίμονο, στο βάθος του χρόνου όλο αυτό δεν αλλάζει. 

Και ο αφρός είν’ γεμάτος λασπόψαρα…. Ρ.Γ.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

 Εκείνη την παραμονή σηκώθηκε ξανά νωρίς η μάνα. Ήταν χρόνια πολλά πριν που δεν είχε σηκωθεί από τις τέσσερις το ξημέρωμα. "Περασμένα μεγαλεία" σκεφτόταν κι έσερνε τον δεξί γοφό που την σούβλιζε τελευταία ακόμα περισσότερο. Μα ήταν μέρα ξεχωριστή η αυριανή. Ξημέρωνε πρωτοχρονιά και θα ερχόταν τα παιδιά απ' το Άμστερνταμ.  Να ετοιμάσει να γιορτάσουνε μαζί πρώτη φορά μετά από χρόνια. Ήτανε πια πενηντάρης ο Ανέστης της. Ποιος να το έβαζε με το νου του. Σαν χτες δεν του άλλαζε τις πάνες; Νερό τα χρόνια και κυλάνε τ' άτιμα.

Έπιασε να καθαρίζει τον φούρνο να τον ανάψει να καεί για να φουρνίσει το ψωμί. Μετά να ετοιμάσει και την πίτα. Τι άργητα ήταν τούτη; Πότε ήταν που σβέλτη κατρακύλαγε απ' την πλαγιά κι έφτανε στο χωριό πλιότερο γλήγορη κι απ' τα κατσίκια. "Πάνε αυτά, Σμαραγδή. Σε πήραν τα χρόνια πια" συλλογιζόταν και δούλευε.

Κι ο Γιάννης, ο άντρας της, μπήκε βαρύς απ’ έξω και τίναξε τα χιόνια απ’ τα σκουτιά του. «Έχει καιρό. Θα περνά τ’ αμάξι απ΄ το Δίστομο;» αναρωτήθηκε φωναχτά κι έβαλε να καθαρίζει το κοκόρι το πλουμιστό που έσφαξε χτες για τα παιδιά που θα έρχονταν.

Πέρασε η ώρα κι η Σμαραγδή ανέβηκε στην τραπεζαρία να στρώσει το τραπέζι το άσπρο το λινό τραπεζομάντηλο το υφασμένο από την προγιαγιά. Δεν ήταν και πολλά τα υπάρχοντα τους μα τούτο το κομμάτι καθαρό λινό ήταν από τα πιο πολύτιμα στολίδια του σπιτιού τους. Από τον γάμο της είχε να το στρώσει. Μα σήμερα ήταν ξεχωριστή μέρα. Ο Ανέστης είχε φύγει απ’ τα δεκαοκτώ του και η ζωή τον είχε πάει στα πέρατα της γης. Φέτος είχε αποφασίσει να γυρίσει στην πατρίδα να γιορτάσει με τους γονείς. Θα τους έφερνε και την Ανέτ την γυναίκα του και τα δυο του τα παιδιά να δούνε επιτέλους τους παππούδες τους.

Μεγάλη χαρά είχαν πάρει οι γερόντοι σαν λάβανε το γράμμα με τα νέα. Ήτανε χρόνια που οι γιορτάδες μέρες ήταν σαν καθημερινές. Και φέτος θα ‘χανε γιορτή μετά από τόσα χρόνια.

Πήγε η ώρα δύο. Ετοίμασαν το τραπέζι γιορτινό. Με τα καλά σερβίτσια και τις πιατέλες έτοιμες, γεμάτες. Την σαλατιέρα την καλή , καταπράσινη με τα ζαρζαβατικά του κήπου και την πίτα αχνιστή, κομμένη σε μικρά κυβάκια στην πλουμιστή την πήλινη πιατέλα.

……………………………………………………………………………

Ο Ανέστης πάρκαρε τ’ αμάξι έξω από την ξεχαρβαλωμένη αυλόπορτα. Ο κήπος ήταν γεμάτος ζιζάνια. Που ήταν τα τριαντάφυλλα της μάνας; Και το γιασεμί κρεμότανε ξερό κι αγριεμένο πάνω από την κουπαστή της σκάλας.

Είχε να έρθει στο πατρικό του από δεκαοκτώ χρονών. Σαράντα τόσα χρόνια μετά κι όλα είχαν αλλάξει. Μια μυρωδιά από ψημένη πίτα και φουρνιστό ψωμί του έφερε δάκρυα στα μάτια κι ένα τρέμουλο στην καρδιά. Έβαλε το κλειδί στην ξεχαρβαλωμένη κλειδωνιά και σπρώχνοντας την πόρτα μπήκε μέσα στο ερειπωμένο σπίτι. Παντού σκόνη κι αράχνες και φύλλα ξερά στο πάτωμα να σέρνει ο αέρας που έμπαινε απ’ τα κρεμασμένα παραθυρόφυλλα.

Στην τραπεζαρία, μόνο, σαν έφτασε έμεινε με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη του. Εκεί στη μέση στεκόταν το τραπέζι στρωμένο , γιορτινό. Με τα καλά σερβίτσια και τις πιατέλες τις γεμάτες. Και την πλουμιστή την σαλατιέρα στη μέση και την πήλινη την καλή πιατέλα της γιαγιάς με την πίτα κομμένη.

Όλα καταπώς τα είχε αφήσει η μάνα εκείνη την παραμονή της πρωτοχρονιάς που τον περίμεναν να τους επισκεφθεί με την Ανέτ. Κι εκείνος είχε μπλέξει σ’ ένα πάρτι  με τον διευθυντή και δεν είχε μπορέσει να έρθει στην Ελλάδα.

Τώρα, τόσα χρόνια μετά κι αφού είχαν περάσει δέκα χρόνια που είχαν πεθάνει πια οι γονείς, ακόμα το τραπέζι ήταν στρωμένο……Ρ.Γ.

 

ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ Ή .....

Η ποίηση είναι μοναξιά. Κι ο δρόμος της μοναχικός και δύσβατος. Ο ποιητής κατακρεουργεί τον εαυτό του, τις θύμησες, τις γνώσεις, τις εμπειρίες του και με το αίμα του κορμού του του διαμελισμένου, γράφει στάλες - λέξεις να λυτρωθεί. Να μπορέσει ν' αντέξει τον πόνο.

Η ποίηση δεν θα μπορούσε να είναι μια προσπάθεια προβολής και επικράτησης ενός ικανότερου απέναντι σε λιγότερο ικανούς. Διότι ο ποιητής είναι μόνος. Αυτός και το χαρτί του. Δεν έρχεται σε αντιπαράθεση ή αντιπαλότητα με άλλους ποιητές. Δημιουργεί και ελευθερώνει τις σκέψεις του. Έτσι δεν τον ενδιαφέρει εάν θα διαβαστεί ή όχι. Μπορεί να είναι όσο δυσνόητος θέλει, διότι έτσι εκφράζεται κι έτσι μπορεί να αφήσει τις σκέψεις του να πετάξουν. Γράφει ανεπιτήδευτα γιατί το γραπτό του δεν προορίζεται για διαφήμιση και κατανάλωση αλλά είναι προσπάθεια απεγκλωβισμού από την μοναξιά  και την δυστυχία του. Προσπάθεια να απαλύνει τον πόνο της ψυχής του και να διώξει ότι σκοτεινό τον βαραίνει.

Ως ποιητή, ίσως να μην τον ξέρουν ούτε οι γείτονες του. Και ποιος ο λόγος άλλωστε. Οι γείτονες, οι συγχωριανοί. οι συντοπίτες του, γνωρίζουν το κοινωνικό ον κι όχι τις ενδόμυχες σκέψεις του. Η ψυχή του κάθε ανθρώπου ανήκει στον ίδιο. Μην βλέπετε τώρα με το ίντερνετ, που οι ψυχές μας έπαψαν να μας ανήκουν και έγιναν βορά σε κάθε αγρίμι. Μπορούμε αν θέλουμε να τις κρατήσουμε δικές μας με το να μην ξεγυμνώνουμε το "είναι" μας για κανέναν λόγο. Μπορούμε να κρατάμε  τις σκέψεις μας για τον εαυτό μας. Κι αν τύχει και θέλουμε να μοιραστούμε κάτι αυτό να είναι γιατί ίσως μας πνίγει το δίκιο κι όχι για να γίνουμε κατ' επίφαση "διάσημοι".

Παρατηρώ έναν άνευ προηγουμένου αγώνα δρόμου στα social media όπου το γνωστό "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Οι δημοσιοσχετιστές, οι μάνατζερ και άλλα απόβλητα έχουν βρει πρόσφορο έδαφος να λερώσουν χώρους που κατά παράδοση ήταν καθαροί. Χώρους όπως η καλλιτεχνική δημιουργία. Τεχνοκράτες ισχυρίζονται πως είναι ποιητές. Πως έχουν ευαισθησίες και ανησυχίες. Ντύνονται με λέξεις που δεν ε΄ναι δικές τους καν και αυτοπροβάλλονται απαξιώνοντας όσους μπορούν με ευκολία. Κάποιοι που θεωρούν πως έχουν αναγνώριση πουλάν εξυπηρετήσεις και έχουν βρει ένα προσοδοφόρο πελατειακό σύστημα ανταλλαγής επιβραβεύσεων ζητώντας διάφορα ανταλλάγματα ακόμα και σεξουαλικής μορφής ή απλά χρηματικά.

Κάθε δημιουργός που σέβεται τον εαυτό του απέχει από αυτό το παιχνίδι της επιφάνειας. Μα οι χιλιάδες κινούμενοι σαν κανίβαλος όχλος, κατεσθίουν τις σάρκες των άλλων ποιητών με σκοπό να επικρατήσουν σε μια εφήμερη δημοσιότητα. Σαν να εργάζονται σε μια μεγάλη ανώνυμη εταιρεία, μια πολυεθνική, οι ποιητές του σήμερα προσφέρουν όλων των ειδών τις υπηρεσίες σε όποιον θεωρούν πως θα τους προωθήσει. Κι αυτή είναι η ποιότητα που εισπράττει ο κόσμος που δεν γράφει. Έχει γίνει τόσο φανερό πια που δεν διαβάζουν καν. Γιατί να διαβάσουν; Τι να διαβάσουν, κυρίως. Αφού ο κάθε κύκλος προωθεί τους ημέτερους και επιτίθεται στους έτερους. Κι έτσι γράφονται αριστουργήματα που ανήκουν μόνο στους δικούς μας ιδεολογικά ή σε όσους είναι φιλαράκια μας, κολλητάρια, γκομενίτσες, χρηματοδότες κι ότι άλλο ,   ενώ όλοι οι υπόλοιποι γράφουν σκουπίδια.

Υπάρχει χώρος βελτίωσης και εξόδου από το τέλμα της δοσοληψίας στον λογοτεχνικό χώρο;
Η γράφουσα αυτό το κείμενο δεν το πιστεύει. Έχει αλλοτριωθεί το σύμπαν κι έχουν ξεχαστεί οι αξίες και κάθε αγνό κίνητρο. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι τα χρήματα και μόλις τα πάρουν σε απαξιώνουν και σε απομακρύνουν. Ενώ αρχικά σε ενθαρρύνουν μόλις πληρώσεις αποφασίζουν πως γράφεις "π@π@ριές" με το συμπάθιο. Κι όλα γίνονται για ένα ματαιόδοξο "φαίνεσθαι". Και ότι πληρώσεις είσαι στην τελική.
Ρένα Γέρου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ανέφελοι ουρανοί
εμπόδιζαν τους αδαείς
να προετοιμαστούν για το αναπόφευκτο.
Κλείνανε τα μάτια ερμητικά
και γράφανε στίχους
να διώξουν το κακό
καθώς το κρύο μέταλλο
άγγιζε τον λαιμό μας.
Κι ύστερα κλαίγανε όσοι μπορούσαν.
Ευτυχώς υπάρχουν εκείνοι
που ζούσαν πάντα στα σκοτάδια.
Καλούνται, τώρα, να φέρουν πίσω το φως.
Κι ας μην το είχαν δει ποτέ τους.
Να θυσιαστούν στον βωμό της αφέλειας των έμπειρων.
Να ξορκίσουν το κακό
Να ξεπλύνουν τα λάθη
όλα με το κατακόκκινο αίμα τους.
Οι άλλοι στίχους έγραφαν.
Κι εμείς τους ζούσαμε.
Οι άλλοι με πλήκτρα πολεμούσαν
Εμείς με σφαίρες.
Οι άλλοι ακόμα ζούνε
κι ανασαίνουν μέσα από τους ρόγχους μας.
Αυτή είναι η δικαιοσύνη των άξιων.
~Ρ. Γέρου~ Φωτογραφία : ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Χαμένη Ελπίδα

Της έρημης ξερολιθιάς μια απόκοσμη κραυγή,

τον μουντό του λήθαργο, δεν τάραξε.

Ήτανε, λέει, καταμεσής σε πέλαγο βαθύ

κι ολόγυρα του κόκαλα λευκά, ξεγυμνωμένα, αρμένιζαν.

«Έλεος», ούρλιαξε η ρυτίδα η βαθιά,

εκεί ανάμεσα στα δυο σμιχτά του φρύδια.

Έφτυσε μια βρισιά.

Η πίκρα στην ψυχή του έγινε αλμύρα.

Και η σκέψη του, που γενναίο τον έκανε να δείχνει,

μεμιάς έμεινε ακυβέρνητη.

«Σχώρα με Θε μου», ψέλλισε κι έκανε να προσευχηθεί.

Μα έλειπε ο Θεός.

Θα ήτανε κρίματα πολλά, μιας άλλης πιο εύκολης ζωής λογαριασμοί,

που έμελε σε τούτη να πληρώσει.

Σήκωσε σιωπηλά από κάτω το κουπί. Το μούτρο του τραχύ.

Μια ανάπλαστη σκιά που έγδερνε τον αέρα

και την πυρκαγιά μες την ψυχή του αποκάλυπτε.

Δεν ήξερε πάρα να σκάβει με δύναμη τη γη, πέτρες να κουβαλά, να σπάει.

Έκλαψε με την καρδιά του εκεί στην άκρη του χρόνου.

Νοστάλγησε τον πατέρα του.

Ήταν μόνος τώρα εκεί. Κι αύριο μόνος θα ήταν.

Έμοιαζε λίγο με λυγμό η ανάσα που του ξέφυγε και ξύπνησε.

Ζεύτηκε σαν το βόδι το υνί.

Έσυρε το κορμί του πάνω από το χώμα.

Δεν ήταν ώρα ακόμα να ξεκουραστεί.

Μήτε καν, ηδονόχαρα όνειρα να του στοιχειώσουν τις πικρές του αποδράσεις.

Απόλωλεν η ελπίς. Κι έμεινε η ζωή να απαιτεί τα ναύλα.

Ρένα Γέρου

Αμοιβαιότητα

Λάγνο το βλέμμα

την άλικη πεθυμιά 

θωπεύει.

Αμαύρωσε το ζεστό της στιγμής

με τον δόλο της αμφιθυμίας του

ο Εραστής.

Καλλίστη όλων, η Αγάπη

προσπέρασε

της αμοιβαιότητας 

την προδομένη παρακμή.

"Δέχομαι"

είπε ο φαύλος

κι η μοναξιά του ξεχύθηκε βίαια

σε λευκά, μεταξένια

σεντόνια.

Ολάκερη, μια κραυγή απελπισίας

πλημμύρισε

μιας θολής στιγμής

τα ζεστά ακόμα

αποκαΐδια.

Κι εσύ!

Τις κραυγές τους τις πίστεψες

κι όσους σε εσένα πιστεύαν

τους πρόδωσες.

Πόνο σκορπά η αντίληψη

των κακώς πεπραγμένων

Και το τίμημα;

ένα σκοτάδι ζοφερό

σ' αντικατάσταση του φωτοδότη ηγεμόνα.

Αφελής κι επιπόλαιη η μέρα,

ξημέρωσε, άραγε;

Ρένα Γέρου 

ΙΣΩΣ

Ίσως στο τέλος να φταις
που ονειρεύτηκες
που είχες ελπίδες
που πάλεψες
που φώναξες
που αλλού κέρδισες κι αλλού έχασες.
Που έζησες εντελώς 
μέχρι όσο, την ευτυχία , την δυστυχία, τον πόνο, τον έρωτα
τη χαρά, τη λύπη.
Ίσως να φταις ακόμα και για το πιο απλό.
Γιατί, φίλε μου, κάποιος πρέπει
πάντα να φταίει.
Και μοιράζουν φταιξίματα οι δυνατότεροι.
Γιατί όχι; 
Όλα θέμα ευθυνών κι όχι αποτελεσμάτων.
Ίσως να φταις για τις ελπίδες και τα όνειρα.
Ίσως να βάλουν φραγή εισερχομένων ονείρων μια μέρα.
Ίσως αυτή η μέρα να είναι κοντά.
Ίσως...
Ρένα Γέρου
"Ίσως να φταίει η συνήθεια της θλίψης μας!
{συμπλήρωμα από τον καλό φίλο @Αντώνης Χατζηθωμάς

Η Πεταλούδα

Οι γελαστοί άνθρωποι με τ’ άσπρα καφτάνια, έρχονται κάθε καλοκαίρι στο χωριουδάκι μου. Μελίσσι που βουίζει ξεγνοιασιά κι ένα χαμόγελο με δόντια άσπρα, κολλημένο θαρρείς στο πρόσωπο τους. Κοιτάνε την ίδια μπλε θάλασσα που βλέπω κι εγώ κάθε που ξυπνώ. Χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Μοιάζουν ξέγνοιαστοι κι ικανοποιημένοι.

Τους κοιτώ. Παίρνω τα μάτια μόλις με καταλαβαίνουν. «Είναι αγένεια να καρφώνεις το βλέμμα», μου είχε πει πολλές φορές η μάνα. Όπως και το «μη δείχνεις», «μη βήχεις» κι άλλα χιλιάδες μη. Μπήκαν κάτω από το πετσί μου. Σαν τα βελάκια που καρφώνουμε στο στόχο. Όλα τα μη της ζωής μου κρέμονται καρφωμένα στο δέρμα μου.

Ετούτοι οι γελαστοί χίπηδες δεν έχουν «μη». Τους ζηλεύω. Έρχονται εδώ, στον τόπο που γεννήθηκε το «μη» και τολμάνε να το χλευάζουν. Κι όλοι το δέχονται αυτό. Ακόμα κι η μάνα. «Πήγαινε τους καφέδες στο γωνιακό τραπέζι. Άντε μη χαζεύεις». Σχεδόν τρέχοντας, όρμισα να μην περιμένουν. Για 6 και 20 (καφέδες και τυρόπιτες σπιτικές) έβαλα το καλό μου χαμόγελο.

Κανείς δεν προσέχει. Μόνο εγώ. Φταίει που ακούω δυνατά ακόμα και τα φτερά της πεταλούδας. «Βιάσου! Η κυρία στο 2 θέλει τον φρέντο εσπρέσο της. Κουνήσου! Μη χαζεύεις». Να το πάλι εκείνο το «μη» να ξεφυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν. Μόνο για μας. Οι άνθρωποι με τα λευκά καφτάνια δεν μοιάζουν να ξέρουν τι σημαίνει. «Σε ζηλεύω μικρή», είπε η κυρία, «ζεις στον Παράδεισο». Κοίταξα γύρω μου. Έλεγε παράδεισο την ακρογιαλιά μου. «Δεν προφταίνω να τον χαρώ» ήθελα αν της πω μα δεν μίλησα, εκείνο το «μη» καραδοκούσε. Έριξα τα μάτια κάτω κι έφυγα. Ο παράδεισος είναι μέσα σου μου φώναζα χωρίς να ακούγομαι.

Η κυρία με το λευκό καφτάνι γέλασε βροντερά. Ο νεαρός που την συνόδευε την φίλησε απαλά στο μάγουλο. Ήταν ένα παράξενο φιλί γιατί θα μπορούσε να ήταν γιος της μα το φιλί του ήταν αλλιώτικο. Αν ήταν γιος έμοιαζε βρώμικο. Αν δεν ήταν πάλι κάτι είχε. Σαν πλαστικό. Ούτε κι αυτός έβλεπε τον παράδεισο. Ήμασταν τρεις. Εγώ, ο νεαρός κι η μάνα μου στην κουζίνα που δεν τον βλέπαμε.

Μονάχα η κυρία με το λευκό καφτάνι τον έβλεπε. Ίσως και όχι. Ίσως να το έλεγε μόνο. Ίσως να μην την ένοιαζε καν. Ίσως πάλι να ήθελε να βλέπει γιατί δεν θα άντεχε σαν εμάς να δει κάτι άλλο. Πολλά τα ίσως. Σας είπα. Είναι που ακούω τα φτερά της πεταλούδας σαν πετάει. Βαρύ φορτίο να έχεις οξύτατη ακοή. Δεν μπορείς να κρυφτείς, ούτε να κλείσεις τ’ αυτιά σου. Σε κυνηγά ο ήχος κι η αλήθεια του.

Τόσα χρόνια στο ίδιο πόστο. Οι άνθρωποι με τα λευκά καφτάνια πάνε κι έρχονται. Διαφορετικοί. Ίδιοι. Παρόμοιοι. Ολόιδιοι. Συνήθισα κι εγώ. Δεν τους ζηλεύω πια. Γελάνε διαρκώς. Δεν γελώ συχνά. Όταν γελάσω θα είναι από αλήθεια. Είναι μπαλωμένη η ποδιά μου. Κατεβάζω τα μάτια να μην ακούω τα φτερά. Σερβίρω μόνο.

 «6 και 20 κυρία, το σύνολο».

«Πάρε 10 και κράτα τα ρέστα». Ήταν το φιλί πιο ρόδινο. Μπορεί κάτι να της θύμισε.

«Σας ευχαριστώ».

Ο νεαρός μου έγνεψε αντίο. Την άλλη μέρα έμπαινε στο στούντιο να ηχογραφήσει το καινούριο του σι ντι.

Ο παράδεισος. Ένα όνειρο, σαν την σκόνη από τα φτερά της πεταλούδας. Αν την αγγίξεις μόνο λερώνεσαι κι η πεταλούδα σαν να ξεβάφει.

Απωλέσθην ο Έρωτας

Κάποιοι έρωτες 
αρχίζουν με χαραγμένη στην αυγή τους
μια ημερομηνία λήξης.
Ένα δάκρυ κι ένα κλάμα.
Κι είναι καθ' όλα δυνατοί 
μα καθόλου στέρεοι!
Τους βλέπεις και τους ζηλεύεις
προχωράνε αγκαλιασμένοι
φιλιούνται στου πλήθους την ανωνυμία
κρατιούνται απ' το χέρι στο μετρό.
Μα δεν χαμογελούν στα μάτια,
είναι συννεφιασμένοι, 
και δεν το ξέρουν!
Κι εσύ, κοιτάς τις φωτογραφίες τους
κι αφουγκράζεσαι την ήττα πριν έρθει...
Ατελέσφοροι Έρωτες.
Θνησιγενείς μα κυρίως 
Ωλεσίθυμοι!
Απολωλός ο έρωτας την θλίψη προσυπογράφει.

{Ρένα Γέρου}

ΠΟΙΗΣΗ

Άργησα σήμερα

κι οι λέξεις μου σκάλωσαν σ' ένα αδιέξοδο 

κλειστοφοβικό και παγωμένο!

 Τα χέρια μου έψαχναν με μανία 

να δουν το φως 

να βρουν τον κρότο της σιωπής.

Αλυσοδεμένη η γνώση

φρέναρε την πορεία στην λύτρωση! 

Κι εσύ σκυφτός, 

αλλότριος και μόνος

προχωρούσες μακριά μου 

ελεύθερος μα γέρος!

Σώπασα. Ποίηση. 

 Αφέθηκα να κοιτώ το χάος!

"Μόνο οι λέξεις σε λυτρώνουν", μου είχες πει

αντί για Αντίο!

Λάθος!

Μόνο οι πράξεις σε συγχωρούν.

Δεν έπραξες.

Δεν είπες! 

Μόνο η Ποίηση σε καθαρίζει.

Αγαπημένε!

~Ρένα Γέρου~

ΚΑΛΥΨΩ

Είχα κοχύλια στα μαλλιά
Και δάκρυα από λησμονιά , στα βλέφαρα
Και ξύπνησα ένα πρωί σε αφιλόξενη ακτή
Και σ’ έψαχνα!
Με τ’ ουρανού μενεξεδί
Το ματωμένο “Σ’ αγαπώ” , ζωγράφισα.
Κι εσύ ακόμα πιο μακριά
Να τρέχεις με δυο αλλότρια φτερά
Να χάνεσαι.
Γυρνούσες πίσω τακτικά
Να βασανίσεις με χαρά, τον πόνο μου.
Να κοροϊδεύεις, να σκορπάς, ψυχρά τα φύλλα της καρδιάς
Μαραίνομαι!
Μάζεψα θάρρος απ’ της πίκρας μου το βάθος
Και δυο στεφάνια από κοράλλια στα μαλλιά
Σε κάθε βράχο τον καημό μου μαρτυρούσα
Βρήκα σκαρί για να σαλπάρω μακριά
Σ’ άφησα πίσω στην ακτή να με κοιτάζεις
Ποτάμια μίσος στην κενή σου την καρδιά
Ξεμάκρινα και χάθηκα για σένα
Κι είν’ η ψυχή μου, τελικά, πολύ καλά.
Αλύτρωτα τα πάθη , βολοδέρνουν
Στης άδειας σου ψυχής το ερημικό
Πίσω μου πια και να κοιτάξω
Μια θάλασσα κι ορίζοντα
Θα δω
Άλλες ακτές και άλλοι έρωτες με περιμένουν
Όλο χαρά και κέφι , ξεγνοιασιά
Κι η Καλυψώ η ίδια , αγκαλιά με πήρε
Μου σκούπισε τα δάκρυα στοργικά:
“Πάντα οι θνητοί, αστέρι μου, ίδιοι θε να ‘ναι
Θα τους τραβά κοντά της η Απλή.
Φοβούνται μάτια μου, την εξουσία
Και των Θεών την άκρατη Υπεροχή!
Μην ερωτεύεσαι θνητούς!
Είν’ όλοι ίδιοι.
Μείνε εδώ , μαζί μας, τελικά
Εδώ που από πάντα εσύ ανήκες
Και βγάλε λάθος έρωτες απ’ την καρδιά!”
Θεά κι αν ήταν .. ήξερα
Είχε κι εκείνη ,πλέον , σαν κι εμένα
Τα δυο τα μάτια σκοτεινά!