Το αγαπημένο μου κραγιόν είναι το νούμερο εξήντα, της Σανέλ. Περιμένω κάθε χρόνο την Άνοιξη να το φορέσω. Φέτος δεν ήρθε. Άδικα περίμενα όλη τη χρονιά. Η Άνοιξη απαρνήθηκε τους ανθρώπους. Για την υπόλοιπη φύση όλα βαίνουν κανονικά. Προγραμματισμένα. Προβλέψιμα.
Τα έλλογα όντα, μόνο, αναστείλαμε προς το
παρών την έλευση της εποχής, στις κοινωνίες μας. Ήρθε η πανδημία. Ντυθήκαμε όλοι με μάσκες και γάντια
μιας χρήσης. Λουζόμαστε στο απολυμαντικό και δεν τολμάμε να μιλήσουμε σε
άνθρωπο μην και κολλήσουμε τον ιό. Από πού να τρυπώσει η Άνοιξη στη ζωή μας;
Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Ρίχνω πάνω μου μια ρόμπα και
γυροφέρνω στα σαράντα τετραγωνικά του σπιτιού μου, σέρνοντας τις πάνινες
παντόφλες μου. Έχω απολυμάνει και την παραμικρή του γωνία. Μυρίζει σαν
νοσοκομείο.
Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Κοιτάω τηλεόραση. Περιμένω την
μεγάλη είδηση για το φάρμακο και δεν έρχεται. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Χαιρετώ την
κυρία Μυρτώ απέναντι. Παράξενο. Δεν μου φαίνεται πια ξινή και απόμακρη. Η
ηλικιωμένη και ατημέλητη γειτόνισσα μου, σε τίποτα δεν θυμίζει την πρύτανη της
Φιλοσοφικής από την προηγούμενη καθημερινότητα. Άρχισα να την συμπαθώ τις
τελευταίες εβδομάδες. Ίσως που η κοινή μας μοίρα απάλυνε τις γωνίες της επηρμένης
εγωπάθειας που ροκάνιζε τις σχέσεις μας στην προ πανδημίας εποχή.
Με ενοχλεί αυτή η ησυχία. Τόσες ώρες χαμένες από
τη ζωή μου. Αναπολώ το παρελθόν μέσα από τις φωτογραφίες. Τις οργάνωσα όλες από
την αρχή. Πενήντα χρόνια ζωής χώρεσαν σε δέκα άλμπουμ. Ακριβώς δέκα.
Μετράω την θερμοκρασία μου διαρκώς. Ανακαλύπτω
ολοένα πως έχω κάποια συμπτώματα. Δεν
ξέρω τι μέρα είναι. Δεν έχει καμιά σημασία. Κατάθλιψη; Όχι. Δεν έχω.
Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και βάφομαι με
ανοιξιάτικα χρώματα. Νιώθω καλύτερα
σήμερα. Ζωή σε παύση. Αδημονώ να πατήσω πάλι το “play”. Ποιος θα μου επιστρέψει τον χρόνο
μου πίσω;
Μόνη. Δούλευα δώδεκα ώρες τη μέρα. Τα βράδια πάντα
έπαιρνα τηλέφωνο την Νίτσα από το λογιστήριο να κουτσομπολέψουμε. Έχω να της
μιλήσω από τότε που άρχισε η καραντίνα. Τι να πούμε;
Όλα απομακρύνθηκαν. Σαν να είμαι μια άλλη. Με
έχασα ξαφνικά. Αλάργεψε ο προηγούμενος μήνας. Η ζωή μου όλη. Κοιτώ τις στιγμές
απ’ τα άλμπουμ. Δεν τις καλοθυμάμαι.
Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Προσπαθώ να επιβιώσω χωρίς να
μπορώ να ζήσω. Νιώθω ανέτοιμη να νικηθώ από ένα μονοκύτταρο οργανισμό. Είναι
πολλά που θέλω να κάνω ακόμα. Φορές ακούω μόνο τις ανάσες μου. Και χαμογελώ από
ευτυχία. Απορώ με εμένα που χαίρομαι με κάτι που πριν το θεωρούσα απλά δεδομένο.
Ανάσες.
Κοιμάμαι. Και φορές, θαρρώ, δεν ξυπνάω. Ρ.Γ.
