ΠΕΡΙ ΟΦΕΙΛΩΝ ΚΑΙ ΆΛΛΩΝ

 

Αν όσο περνά ο καιρός η ζωή σου γεμίζει από ανθρώπους που νόμιζες πως ήξερες και το χειρότερο που βιώνεις είναι οι υποψίες σου που επιβεβαιώνονται, τότε δεν είχες ποτέ καταλάβει την αξία σου.

Απ’ όλες τις διαδρομές της ζωής, αυτή είναι η δυσκολότερη. Κι αν είσαι λίγο ευαίσθητος ή δοτικός, είναι φορές που καταντά ανέφικτο να καταλάβεις το ποιόν του άλλου.

Το βασικότερο λάθος που κάνεις είναι να νομίζεις πως όλοι είναι σαν εσένα.

Φυσικά και δεν είναι. Αφήνεσαι να εμπιστευθείς, δίνεσαι και δίνεις με την καρδιά σου κι εν τέλη κερδίζεις μόνο απογοήτευση και πίκρα.

Οι “θριαμβευτές της ζωής” σε κορόιδεψαν για άλλη μια φορά. Σκοπός τους να πατήσουν επί πτωμάτων για να ανελιχθούν.

Ξέρεις, φταις κι εσύ λίγο.

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γινόταν αν εσύ ήξερες τι αξίζεις.

Τι σου έπρεπε να λαμβάνεις από την αρχή. Γιατί μην μου πεις πως από την αρχή δεν είχες υποψίες; Φυσικά και είχες. Μα έδινες περιθώρια. Θες από έρωτα, θες από μοναξιά, θες από φιλία, θες γιατί έτσι σε μεγάλωσε η μητέρα σου, να έχεις αξίες, να πιστεύεις στον άνθρωπο.

Αλλά που να ήξερε κι εκείνη πως οι περισσότεροι είναι υπ άνθρωποι;

Τι έφταιγε η δόλια η μάνα; Έναν καλύτερο κόσμο ονειρευόταν κι εκείνη και μεγάλωνε ένα παιδί για αυτόν τον κόσμο.

Μην ρίχνεις αλλού το φταίξιμο όμως, στο θέμα μας.

Εσύ πρέπει πρώτα να καταλάβεις ποιος είσαι, τι αξίζεις, τι σου αρμόζει.

Να σε γνωρίσεις.

Να σε δεχθείς και να σε αγαπήσεις.

Αυτογνωσία το λένε και είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα.

Δούλεψε αποστασιοποιημένα με τον εαυτό σου.

Μάθε τα καλά και τα άσχημα και αγκάλιασε τα.

Πως να σ’ αγαπήσουν οι άλλοι,  αν εσύ πρώτα δεν αγαπάς τον εαυτό σου;

Πως να σε σεβαστούν, αν εσύ δεν σέβεσαι εκείνο το παιδί που σε κοιτά στον καθρέφτη κάθε πρωί;

Μάθε πρώτα την αξία σου για να την αποδεχθείς και να την δείξεις και στους άλλους. Άλλο να θέλουν να σε μειώσουν κι άλλο να μπορούν. Αυτό είναι δικό σου θέμα.

Μάθε, λοιπόν, τι αξίζεις και τότε θα έρθει κι αυτός που σου αξίζει.

Γιατί έτσι μαθαίνεις να διεκδικείς αυτό που σου πρέπει.

Είμαστε οι επιλογές μας και πάντα απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών.

Αν δεν μας γνωρίζουμε καλά, επιλέγουμε καταστροφικά και για μας αλλά και για τους αθώους όπως είναι τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο.

Είναι χρέος η αυτογνωσία κι υπευθυνότητα.

Όπως και το να ξέρεις να φεύγεις καμιά φορά και ν' αφήνεις τον άλλον με τις επιλογές του.

Διεκδίκησε την αξία σου.

Σου το χρωστάς.

Μα κυρίως το χρωστάς στην μητέρα σου.Ρ.Γ

 

ΜΗΔΕΙΑ

Πως να αντέξεις

Της προδοσίας το ποτό;

Κι ας είσαι μάγισσα, θεά

Του Ήλιου εγγονή

Της Κίρκης της ίδιας ανιψιά..

Αθάνατη , ξεχωριστή...

Σαν ερωτεύεσαι όλα μάταια.

Ανεπαρκή!

Να είναι της μοίρας το γραφτό;

Οι Ήρωες στο ύψος τους ελάχιστες φορές να στέκονται;

Πως να μην εξοργιστείς;

Να δράσεις; Ν' αντιδράσεις;

Πως ακόμα

κι εναντίον του ίδιου σου του εαυτού

να μην στραφείς για να τον τιμωρήσεις;

Βάρβαρη εκδίκηση να ζητήσεις και να λάβεις;

Χορτασμένη από "πολιτισμό", υπεκφυγές, υποχωρήσεις

και κατά κράτος ήττες τις αξιοπρέπειας.

Θα γίνω, λες, για μια φορά αυτή η φρίκη που καθείς φοβάται.

Κι εκείνος,

φονιάς της παλιάς του αγάπης

Αλώβητος να περάσει ήθελε μέσα απ' το στίβο του έρωτα;

Ο υβριστής.

Ποιος νόμιζε πως είναι;

{Ρ. Γέρου}

ΓΕΝΝΗΘΕΊΣΑ ΤΟ 1970

Εμείς μεγαλώσαμε αλλιώς.
Υποχρεώσεις πολλές
και δικαιώματα κερδισμένα.
Εμείς μεγαλώσαμε κάπως φοβισμένοι.
Χωρίς αυτοπεποίθηση.
Κι αυτήν την διεκδικήσαμε.
Δεν μας τάισε κανείς εγωισμό
ούτε αδιαφορία.
Εκτιμούσαμε τους κόπους των άλλων
και υποχρεωτικά σεβόμασταν τον γεροντότερο.
Καμιά φορά δεν άξιζε ο γεροντότερος
παρ' όλ' αυτά τον σεβόμασταν.
Δεν μπορούσες να μιλήσεις στον οικοδόμο με απαξίωση
ας μην ήξερε τριγωνομετρία.
Ούτε καν στον διακονιάρη δεν μιλούσες άσχημα.
Ακόμα κρατάμε μια δυσκολία στην απόρριψη των άλλων
ακόμα απορούμε με την υποκρισία
ακόμα δεν μπορούμε να εξαπατήσουμε κανέναν
κι ακόμα δεν μιλάμε όταν μας προσβάλει ο κάθε "δήθεν".
Καταπιέσαμε την αυτοπεποίθηση
εξορίσαμε την αξία μας
δώσαμε την θέση μας στο τρόλεϊ σε κάποιον άλλο
κι ας είμαστε εμείς κουρασμένοι.
Υπακούσαμε σε οδηγίες και κατευθύνσεις.
Ευτυχισμένοι δεν ξέρω αν γίναμε,
από συνέπειες ποτέ δεν γλυτώσαμε
ίσως πληρώσαμε και των εκάστοτε υπαιτίων το τίμημα.
Είμαστε μια γενιά με φτερά κομμένα
μια γενιά που όλοι προσπέρασαν.
Όσοι επέζησαν από ναρκωτικά κι ατυχήματα
ζούμε με απορία σ' ένα κόσμο χωρίς καμιά αξία
που δεν τηρεί τίποτα απ αυτά που διδάσκει
σ' ένα κόσμο που λατρεύει το χάος
κι ευδοκιμεί στην υπερφίαλη δόξα του πρόσκαιρου.
Μα είμαστε νικητές γιατί κρατήσαμε την ψυχή μας ατόφια.
Μείναμε πιστοί στο όνειρο μας
και το κυνηγήσαμε.
Είμαστε οι τελευταίοι αληθινά ονειροπόλοι.
Αυτοί που ζουν με ελπίδα στο όνειρο.
Και στα παιδιά μας, σας ορκίζομαι,
όσο ζω και υπάρχω
θα παλεύω ν' αφήσω έναν κόσμο πιο δίκαιο.Ρ.Γ

ΣΙΚΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Αποτόλμησα να συμμετέχω
σ' ένα σικέ παιχνίδι
ελπίζοντας αδιάκοπα
πως δεν μετράν οι πλάγιες οδοί
μα οι αξίες και τα ταλέντα.
Κι είδα φίλους που θαύμαζα
να χάνουν και να χάνονται
ν' αλέθονται στο αλεστήρι των γνωριμιών
και της δοσοληψίας.
Με είδα να συντάσσομαι με λάθος ομάδες
να διαφθείρομαι από τα λουλουδένια λόγια
που σάπιζαν πιο κάτω μες την υγρασία του βάζου.
Κι ούτε φαινόταν η σήψη
μονάχα την κάλυπτε μια ευωδιά επινίκιου συμβιβασμού
Κι ήταν το κλάμα σου, αγαπημένε,
που με τράνταξε και ξύπνησα
απ' την ψευδαίσθηση, τη φενάκη και την ομίχλη
που στα μάτια σου σκορπάν
ψεύτικοι, κίβδηλοι κι αγύρτες.
Ανέραστοι και μίζεροι
φανατικοί της διάνοιας μα όχι του πνεύματος.
Αλίμονο καταστρέφουν την ψυχή των ερώτων
μιλώντας οι αδαείς, για έρωτα.
Και γι αποκούμπι της δυστυχίας τους
έχουν τόνους από αδιάβαστα βιβλία.
Κι έρωτα νιώθουν μόνο για τον καθρέφτη τους.
Μα ευτυχώς υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον
αγαπημένε.
Και τούτοι όλοι δεν μας φτάνουν
γιατί είμαστε νικητές
χωρίς καν να χρειαστεί να διαγωνιστούμε. Ρ.Γ.

ΜΕΡΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ (ΑΛΛΑΓΕΣ)

 
Το αγαπημένο μου κραγιόν είναι το νούμερο εξήντα, της Σανέλ. Περιμένω κάθε χρόνο την Άνοιξη να το φορέσω. Φέτος δεν ήρθε. Άδικα περίμενα όλη τη χρονιά. Η Άνοιξη απαρνήθηκε τους ανθρώπους. Για την υπόλοιπη φύση όλα βαίνουν κανονικά. Προγραμματισμένα. Προβλέψιμα.

Τα έλλογα όντα, μόνο, αναστείλαμε προς το παρών  την έλευση της εποχής,  στις κοινωνίες μας. Ήρθε  η πανδημία. Ντυθήκαμε όλοι με μάσκες και γάντια μιας χρήσης. Λουζόμαστε στο απολυμαντικό και δεν τολμάμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο μην και κολλήσουμε τον ιό. Από πού να τρυπώσει η Άνοιξη στη ζωή μας;

Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Ρίχνω πάνω μου μια ρόμπα και γυροφέρνω στα σαράντα τετραγωνικά του σπιτιού μου, σέρνοντας τις πάνινες παντόφλες μου. Έχω απολυμάνει και την παραμικρή του γωνία. Μυρίζει σαν νοσοκομείο.

Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Κοιτάω τηλεόραση. Περιμένω την μεγάλη είδηση για το φάρμακο και δεν έρχεται. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Χαιρετώ την κυρία Μυρτώ απέναντι. Παράξενο. Δεν μου φαίνεται πια ξινή και απόμακρη. Η ηλικιωμένη και ατημέλητη γειτόνισσα μου, σε τίποτα δεν θυμίζει την πρύτανη της Φιλοσοφικής από την προηγούμενη καθημερινότητα. Άρχισα να την συμπαθώ τις τελευταίες εβδομάδες. Ίσως που η κοινή μας μοίρα απάλυνε τις γωνίες της επηρμένης εγωπάθειας που ροκάνιζε τις σχέσεις μας στην προ πανδημίας εποχή.

Με ενοχλεί αυτή η ησυχία. Τόσες ώρες χαμένες από τη ζωή μου. Αναπολώ το παρελθόν μέσα από τις φωτογραφίες. Τις οργάνωσα όλες από την αρχή. Πενήντα χρόνια ζωής χώρεσαν σε δέκα άλμπουμ. Ακριβώς δέκα.

Μετράω την θερμοκρασία μου διαρκώς. Ανακαλύπτω ολοένα πως έχω κάποια συμπτώματα.  Δεν ξέρω τι μέρα είναι. Δεν έχει καμιά σημασία. Κατάθλιψη; Όχι. Δεν έχω.

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και βάφομαι με ανοιξιάτικα   χρώματα. Νιώθω καλύτερα σήμερα. Ζωή σε παύση. Αδημονώ να πατήσω πάλι το “play”. Ποιος θα μου επιστρέψει τον χρόνο μου πίσω;

Μόνη. Δούλευα δώδεκα ώρες τη μέρα. Τα βράδια πάντα έπαιρνα τηλέφωνο την Νίτσα από το λογιστήριο να κουτσομπολέψουμε. Έχω να της μιλήσω από τότε που άρχισε η καραντίνα. Τι να πούμε;

Όλα απομακρύνθηκαν. Σαν να είμαι μια άλλη. Με έχασα ξαφνικά. Αλάργεψε ο προηγούμενος μήνας. Η ζωή μου όλη. Κοιτώ τις στιγμές απ’ τα άλμπουμ. Δεν τις καλοθυμάμαι.

Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Προσπαθώ να επιβιώσω χωρίς να μπορώ να ζήσω. Νιώθω ανέτοιμη να νικηθώ από ένα μονοκύτταρο οργανισμό. Είναι πολλά που θέλω να κάνω ακόμα. Φορές ακούω μόνο τις ανάσες μου. Και χαμογελώ από ευτυχία. Απορώ με εμένα που χαίρομαι με κάτι που πριν το θεωρούσα απλά  δεδομένο.  Ανάσες.

Κοιμάμαι. Και φορές, θαρρώ, δεν ξυπνάω. Ρ.Γ.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

 Είμαι πια, στο σημείο εκείνο της ζωής

που δεν ρωτώ "γιατί" αλλά μονάχα "πως".
Πως να το διορθώσω, πως να το προσπεράσω.
Είμαι εκεί που και λίγο αγενής να είσαι μαζί μου
ή με κάνεις να νιώσω άσχημα με εμένα ή τον εαυτό μου
(πάρτο όπως θες),
αμέσως θα σε κλειδώσω έξω από την ζωή μου
και θα πετάξω το κλειδί.
Και ξέρεις κάτι;
Χαίρομαι απίστευτα που έφτασα αυτό το σημείο.
~Ρένα Γέρου~

ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΑΦΡΟΥ

 Μ’ ενοχλούν αφάνταστα -μέχρι αηδίας θα πω- εκείνες οι μικροπρεπείς κατ’ ουσίαν «κυριούλες» που πίσω από την μάσκα της αξιοπρέπειας καλύπτουν την ασχήμια της ψυχής τους. Μ’ ένα προπέτασμα νοικοκυροσύνης σε «βάζουν στη θέση σου» (έτσι νομίζουν) σκορπώντας τη λάσπη τους.

Προσποιούνται τις μεγάλες κυρίες και όμως στην αλήθεια συμπεριφέρονται ως «τσόκαρα» και να με συμπαθά το ταπεινό τούτο υπόδημα που τόσο το πρόσβαλα. Το παπούτσι είναι το παπούτσι. Και στ’ ανάκτορα να πας και στο γήπεδο εσύ το φοράς δεν σε φοράει εκείνο.

Δώσαν οι άνθρωποι αξία σε τέτοια υποκείμενα. Κάμποσα, την πήρανε μόνα τους. Σ’ έναν κόσμο που το ήθος χάνεται μαζί με την αδερφή του την ευγένεια, ακόμα και στους κύκλους του πνεύματος επιβιώνουν και έρπουν με επιτυχία φοβάμαι, τέτοιοι απίστευτοι άνθρωποι.
Αλίμονο, στο βάθος του χρόνου όλο αυτό δεν αλλάζει. 

Και ο αφρός είν’ γεμάτος λασπόψαρα…. Ρ.Γ.

Αμοιβαιότητα

Λάγνο το βλέμμα

την άλικη πεθυμιά 

θωπεύει.

Αμαύρωσε το ζεστό της στιγμής

με τον δόλο της αμφιθυμίας του

ο Εραστής.

Καλλίστη όλων, η Αγάπη

προσπέρασε

της αμοιβαιότητας 

την προδομένη παρακμή.

"Δέχομαι"

είπε ο φαύλος

κι η μοναξιά του ξεχύθηκε βίαια

σε λευκά, μεταξένια

σεντόνια.

Ολάκερη, μια κραυγή απελπισίας

πλημμύρισε

μιας θολής στιγμής

τα ζεστά ακόμα

αποκαΐδια.

Κι εσύ!

Τις κραυγές τους τις πίστεψες

κι όσους σε εσένα πιστεύαν

τους πρόδωσες.

Πόνο σκορπά η αντίληψη

των κακώς πεπραγμένων

Και το τίμημα;

ένα σκοτάδι ζοφερό

σ' αντικατάσταση του φωτοδότη ηγεμόνα.

Αφελής κι επιπόλαιη η μέρα,

ξημέρωσε, άραγε;

Ρένα Γέρου 

Φιλιά από άμμο

Τα φιλιά σου από άμμο
δεν χώρεσαν
αγκαλιά να κρατήσουν τον έρωτα.
Αέρας με δύναμη έσπρωξε
σα νιφάδες χιονιού,
τυχαία κι ανάλαφρα
κάθε ψήγμα αγάπης που σου 'δωσαν.
Όλα χαθήκαν στου χρόνου
το πέρασμα που χνάρια νωπά και κόκκινα άφησε
στης καρδιάς μου τον δρόμο
που εσύ, πρώτος, πάτησες.
Τα φιλιά σου από άμμο
δεν άντεξαν
την καυτή την ανάσα μου.
Σκόρπισαν, χάθηκαν
στων λεπτών τους χτύπους
αλάργεψαν.
Σε κοιτώ.
Απορώ που συνέχισα
κι ας ξοδεύτηκαν μάταια.
Είν' η άνοιξη μέσα μου
τραγουδά , επιβιώνει, γεννάει
και την άμμο, εύφορο έδαφος έκανε.
Συνεχίζω πιο πάνω από σένα
πετάω.

~Ρένα Γέρου~

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ ΓΕΡΟΥ

Αν συναντήσεις, Εκείνη την γυναίκα

Που μόλις σ' αντικρίσει σου δοθεί

Μόλις της μιλήσεις υποκύψει

Αμέσως μ' ένα σου βλέμμα έχει υποταχθεί,

Μην απορείς

Μην την παρεξηγείς

Σε γνώριζε προτού σε συναντήσει

Σε είχε μέσα της προτού καν ειδωθήτε 

Σε κουβαλούσε στην ψυχή της 

Σε ήξερε

Εσύ ήσουν που δεν την γνώριζες!

Ήταν δική σου απ' όταν είχε γεννηθεί.

Μπλεκόσουν στα όνειρα της 

Άυλος κι αόριστος

Και πάντα ο ίδιος.

Απρόσωπος μα τόσο οικείος.

Σε έκλεινε μες την καρδιά της 

Να σε φυλάξει μην χαθείς.

Αυτή η Γυναίκα 

Όνειρο μου, είμαι Εγώ

Η δική σου Γυναίκα!

Σε ήξερα προτού συναντηθούμε

Ήμουν δική σου εξ αρχής.

Εγώ! 

Που Πάντα Σ' Αγαπούσα

Εγώ! 

Μέσα στο χάος των καιρών , απανεμιά

Μέσα στο ταξίδι της ζωής

Λιμάνι!

Εγώ! Δική σου... σαν από πάντα!

ΡΕΝΑ ΓΕΡΟΥ