Φορούσε πάντα ο έρωτας πορφύρα στα μαλλιά
κι είχε αλμύρα στο κορμί
και στάλες του πελάγου στ' ακροδάχτυλα.
Αγνάντευε τα κύματα με τα μαλλιά λυτά
κι αναρωτιόταν φωναχτά,
πως, άραγε, ξεκίνησε έτσι χωρίς πυξίδα .
Τούτη, καινούρια μέρα,
θα είν' καπετάνιος ο έρωτας
και πλοία τα κορμιά
και θάλασσες οι ηδονές
κι όλα του κόσμου τ' αγκαλιάσματα, λιμάνια.
Μα ήταν τόση η απανθρωπιά, το ψέμα , η αδικία.
Λήστεψαν το κοχύλι απ' του έρωτα τα ανέμελα μαλλιά.
Κι έμεινε εκεί τα πέλαγα να αγναντεύει,
με ματοτσίνορα υγρά
με μάτια θολωμένα.
Μας εγκατέλειψε, το ξέρω πια καλά.
Δεν είναι κόσμος για
Έρωτα
αυτός. Μήτε θαρρώ του
αξίζει να τον έχει.
~Ρένα Γέρου~
