Να είσαι πάντα καλά!

Τόσες αποπνικτικά σιωπηλές φασαρίες!
Τόσες λέξεις που δεν ειπωθήκαν !
Τόσα αισθήματα που φιμώθηκαν 
Γιατί ήταν απλά αληθινά!
Τόσες αγκαλιές σκορπισμένες
Όλες σε λάθος ανθρώπους..
Τόσος χρόνος χαμένος
Με αλλότριους έρωτες!
Τόσα ψέματα σαν αλήθειες δοσμένα.
Τόσα και τόσα τα χρώματα στης ζωής τον καμβά!
Και να νιώσεις ακόμα , δεν μπόρεσες
Παρά μόνο σαν πέρασ' η ώρα,
Κι όλα πια μακρινά!
Στους φίλους που μένουν
Γιατί μας αξίζουν
Στις αγάπες που για ανάσες μόνες παλεύουν
Στους ελάχιστους λίγους σ' αριθμό που μας πρέπουν
Μ' αυτούς γύρω μας
Η ζωή να κυλά!
{Να είσαι πάντα καλά!}

(Ρ. Γέρου)

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΤΟΞΙΚΟΙ

....έφτασε κι αυτή η ηλικία, που δεν δέχομαι πια.

Δεν το μπορώ. Τι να πω; Ψέματα; Αφού δεν μπορώ πια

να "κάνω πως δεν ακούω", ούτε να προσποιηθώ πως δεν είδα.

Τι να γίνει; Μαθαίνεις με το καιρό. Πως αλλιώς; Άργησα, λέω καμιά φορά. Μα και πάλι καλά που τα κατάφερα να κατακτήσω αυτό το "δεν με νοιάζει". Ας πάνε πιο πέρα οι τοξικοί που κουβαλάνε χίλια κόμπλεξ κατωτερότητας στην πλάτη.

Εδώ, καημένε μου, δεν έχει χώρο για σένα. Μπορεί να σε πλήγωσαν μικρό με την απαξίωση που έλαβες και θες τώρα όλους να μας εκδικηθείς. Κι ας μην σου φταίξαμε σε τίποτα.

Μπορεί να συνήθισες να σε χαϊδεύουν οι υφιστάμενοι στο γραφείο κι αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν μηδενικά. Για δες καλύτερα, σε παρακαλώ. Κανείς δεν είναι άχρηστος και πάψε να μας υποτιμάς. Και το μυρμήγκι ανάγκη το έχεις.

Πάει καιρός που μεγάλωσα και αρνήθηκα.

Ναι! Δεν θέλω να ανέχομαι πια! Δεν έχω κι ανάγκη να δεχθώ προσβολές, ακυρώσεις, τερτίπια κι άλλα τέτοια μειωτικά δείγματα συμπεριφοράς.

Γι αυτό έπιασα την πένα κι άφησα το μεροκάματο. Γιατί η πένα σ' ελευθερώνει. Είναι το όπλο και μαζί κι η ασπίδα σου. Και σπάζεις τα δεσμά σου και καλπάζεις λεύτερος. Και δεν είσαι φερέφωνο κανενός κι ανάγκη δεν έχεις.

Αυτή την δημόσιο υπαλληλική συμπεριφορά δεν την άφησα να με καταστρέψει.

Πέρα και πάνω απ' όλα υπάρχουν οι Άνθρωποι.

Αυτοί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι μας. Τα μάτια των άλλων ανθρώπων που σου δίνουν εκτίμηση κι αγάπη με ειλικρίνεια κι ανιδιοτέλεια. Κι όχι γιατί σε χρειάζονται.

Αυτό να παλεύεις: Να μην σε χρειάζονται μα να σε εκτιμάν μονάχα.

Ρένα Γέρου

ΜΑΣΚΕΣ

Βαριές οι μάσκες!
Ασήκωτες .
Κι έρχεται πάντα η ώρα να πέσουν!
Οι ενδεδυμένοι την υποκρισία κουράζονται. 
Τις απορρίπτουν !
Γίνονται ξαφνικά αληθινοί
Έως και βασιλικότεροι του βασιλέως!
Αργά...
Όταν αηδιάσεις το ψέμα σου
Είναι πολύ αργά!
Πάντα είσαι ο τελευταίος που καταλαβαίνει
Τι έχασες φορώντας την
Κι ας είχες κοπιάσει να κεντάς
Τα ίδια τα δεσμά του προσωπείου σου
{Ρένα Γέρου}

Όταν βρέχει

Κι όταν βρέχει
Ακούω τ' όνομα σου στις στάλες 
Καθώς πέφτουν στη γη
Και μυρίζω τη μυρωδιά σου
Στο νοτισμένο χώμα
Ακούω τον ήχο σου
Σαν το κελάρυσμα του νερού πάνω στη στέγη
Κι όταν βρέχει
Σ' αγαπώ περισσότερο θαρρώ....
{Ρένα Γέρου}

ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Χιλιάδες οι θάλασσες
που τα πόδια μου προσκύνησαν.
Χιλιάδες ανάσες αλμυρές 
πνοή δώσανε στο δέρμα μου.
Κι εγώ ν' ατενίζω αγέρωχα
της Φύσης το Τέλειο
και να μην δύναμαι
να ανήκω εκεί!
Χιλιάδες υγροί προσκυνητές
να με συνετίσουν δεν μπόρεσαν
ακόμα αγέρωχα θωρώ τον ορίζοντα
κύματα δαμάζοντας,
αποστάσεις και μίλια.
Την ανθρώπινη φύση μου
να υποτάξω δεν μπόρεσα.
Κι έτσι υβριστής του Υπέροχου
στέκομαι ακόμη
στην άκρη απ' τις Θάλασσες.

{Από την συλλογή μου "Άλικοι Στίχοι" Άλλωστε Εκδόσεις 2016}
http://alloste.gr/84-alikoi-stixoi.html
φωτο: John William Waterhouse "Miranda"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ "ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΙΧΝΗ"