ΤΑ ΔΩΡΑ

Δειλιάζουν τα σήμερα, αναθυμούνται στιγμές.

Στοιχειωμένα από την μοναξιά, δοξάζουν το παρελθόν τους.

Μια συλλογή από ανολοκλήρωτα «τώρα».

Δόξα και τιμή στους θιασώτες όλων των ανεύθυνων στόχων.

Κάθε εγώ , ξεκαρδίζεται στα γέλια κι αφηνιάζει αχαλίνωτο.

Απωθημένες ενοχές  που βρίθουν κενότητας

αποθεώνουν έναν όχλο,

που αλαλάζοντας υιοθετεί νόρμες και στάσεις βαρβάρων.

Ο Μαραθώνας δεν ήταν παρά χώμα και νερό.

Απαξιώθηκε κάθε θυσία με ζητωκραυγές.

Πρόσεχε! Η πίστη κι η συνείδηση ελλοχεύουν σε σκοτεινές ατραπούς.

Μια μοναξιά μεθυσμένη εγωισμό, κερνά αλλοτρίωση σε ραγισμένα ποτήρια.

Κι ο ποιητής θα σωπάσει κι απόψε.

Εδώ κι εκεί κείτονται ριγμένες ευθύνες.

Αποποίηση. Ελευθερία.

Μονάδες οπλισμένες πισώπλατα πυροβολούν.

Νεκρός ο ποιητής. Η γραφίδα στάζει αίμα.

Άδειασε πάνω στο χαρτί την ψυχή του.

Χάθηκε χωρίς λογική. Χωρίς λογισμό.

Στο έλεγα πως δίχως εσένα τα λόγια δεν έχουν αξία.

Ρήμαξε ο κήπος. Ξεράθηκε κείνη η τριανταφυλλιά

που πότιζες μ’ ευλάβεια. Ούτε σπουργίτι δεν έρχεται πια.

Τι να τα κάνω τα δώρα αν δεν σε περιέχουν;

~Ρένα Γέρου~