Απλά

Σε μια εποχή που όλοι παλεύουν με μια εικόνα και πως να φανούν καλύτεροι απ' αυτό που είναι, το να θες να περνάς απαρατήρητος είναι το μεγαλύτερο προτέρημα.

Τα χρώματα του έρωτα - Ρένα Γέρου

ΦΟΒΗΘΗΚΑ

Βιάστηκα να μεγαλώσω !

Ήθελα να προλάβω τη ζωή να ζήσω

Να ταξιδέψω το ταξίδι της 

Χωρίς προορισμούς κι αποσκευές!

Να δω , να μυρίσω , να γευθώ!

Φοβήθηκα μην κλείσει η πόρτα του Χρόνου

Κι εγώ δεν έχω πάει!

Κι ο Έρωτας!

Ένα δόσιμο άνευ λογικής

Ήταν για μένα η μόνη μου αξία!

Έτρεμα μην φύγει το τρένο της ζωής

Χωρίς εμένα για επιβάτη!

Πλημμύρισα εικόνες ηδονής

Μα την ουσία δεν την είδα!

Γιατί αυτός ο έρωτας δεν ήταν.

Δεν ήταν η ουσία του, το δόσιμο, η ήττα του Εγώ

Όχι! Ήταν η νίκη του κορμιού πάνω στο πνεύμα και στην καρδιά!

Κι έχασα , έτσι οριστικά , το τρένο της ζωής

Μονάχα από Φόβο!

{Ρένα Γέρου}

ΠΟΙΗΣΗ

Άργησα σήμερα

κι οι λέξεις μου σκάλωσαν σ' ένα αδιέξοδο 

κλειστοφοβικό και παγωμένο!

 Τα χέρια μου έψαχναν με μανία 

να δουν το φως 

να βρουν τον κρότο της σιωπής.

Αλυσοδεμένη η γνώση

φρέναρε την πορεία στην λύτρωση! 

Κι εσύ σκυφτός, 

αλλότριος και μόνος

προχωρούσες μακριά μου 

ελεύθερος μα γέρος!

Σώπασα. Ποίηση. 

 Αφέθηκα να κοιτώ το χάος!

"Μόνο οι λέξεις σε λυτρώνουν", μου είχες πει

αντί για Αντίο!

Λάθος!

Μόνο οι πράξεις σε συγχωρούν.

Δεν έπραξες.

Δεν είπες! 

Μόνο η Ποίηση σε καθαρίζει.

Αγαπημένε!

~Ρένα Γέρου~

Ζωή μου όλη μια εικόνα

Μοσχοβολά θυμάρι, ρίγανη κι απήγανο ετούτος ο αέρας!
Και το γαλάζιο τ' ουρανού καθάριο.
Το χελιδόνι , κάθε χρόνο να βρίσκει τη φωλιά του 
Και οι αυγές, γεμάτες κελαηδίσματα!
Νάμα οι πηγές, αστείρευτες
Ψηλά στον Ελικώνα~
Μια πεταλούδα τρίχρωμη να φτερουγά ανέμελα
Κι η γάτα μου , που λιάζεται, μονάχα την κοιτά!
Γιομάτες οι μέρες της αρμονίας!
Βαθιά γραμμένες θύμισες
Έρχονται από παλιά!
Την Ευτυχία!
Σαν την προσπερνάς ... σε χάνει!

+Ρένα Γέρου 

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ ΓΕΡΟΥ

Αν συναντήσεις, Εκείνη την γυναίκα

Που μόλις σ' αντικρίσει σου δοθεί

Μόλις της μιλήσεις υποκύψει

Αμέσως μ' ένα σου βλέμμα έχει υποταχθεί,

Μην απορείς

Μην την παρεξηγείς

Σε γνώριζε προτού σε συναντήσει

Σε είχε μέσα της προτού καν ειδωθήτε 

Σε κουβαλούσε στην ψυχή της 

Σε ήξερε

Εσύ ήσουν που δεν την γνώριζες!

Ήταν δική σου απ' όταν είχε γεννηθεί.

Μπλεκόσουν στα όνειρα της 

Άυλος κι αόριστος

Και πάντα ο ίδιος.

Απρόσωπος μα τόσο οικείος.

Σε έκλεινε μες την καρδιά της 

Να σε φυλάξει μην χαθείς.

Αυτή η Γυναίκα 

Όνειρο μου, είμαι Εγώ

Η δική σου Γυναίκα!

Σε ήξερα προτού συναντηθούμε

Ήμουν δική σου εξ αρχής.

Εγώ! 

Που Πάντα Σ' Αγαπούσα

Εγώ! 

Μέσα στο χάος των καιρών , απανεμιά

Μέσα στο ταξίδι της ζωής

Λιμάνι!

Εγώ! Δική σου... σαν από πάντα!

ΡΕΝΑ ΓΕΡΟΥ

Όνειρα

Ήθελα να σου πω για τα όνειρα
να τα ακούς,
να τα λατρεύεις
να τα κυνηγάς
μα να μην εγκλωβίζεσαι μέσα τους.
Ήθελα να γράψω για την αγάπη.
Να την λαχταράς
να την ακολουθείς
να την σέβεσαι
μα να μην εγκαταλείπεσαι για χάρη της.
Ήθελα να σου μιλήσω για τον έρωτα, τα όνειρα, την αγάπη..
Τι αστείο!
Δεν ξέρω τι θέλω να πω.
Δεν μπορώ να αρθρώσω μια λέξη.
Τόσο ανάξια να μιλώ είμαι.
Μην μ' ακούς άλλο.
Τα όνειρα
Ο έρωτας
Η αγάπη
Θέλουν να θες.
Θέλουν τις πράξεις.
Μην διαβάζεις άλλο
κενά κι ανούσια λόγια..

Ρένα Γέρου

ΚΑΛΥΨΩ

Είχα κοχύλια στα μαλλιά
Και δάκρυα από λησμονιά , στα βλέφαρα
Και ξύπνησα ένα πρωί σε αφιλόξενη ακτή
Και σ’ έψαχνα!
Με τ’ ουρανού μενεξεδί
Το ματωμένο “Σ’ αγαπώ” , ζωγράφισα.
Κι εσύ ακόμα πιο μακριά
Να τρέχεις με δυο αλλότρια φτερά
Να χάνεσαι.
Γυρνούσες πίσω τακτικά
Να βασανίσεις με χαρά, τον πόνο μου.
Να κοροϊδεύεις, να σκορπάς, ψυχρά τα φύλλα της καρδιάς
Μαραίνομαι!
Μάζεψα θάρρος απ’ της πίκρας μου το βάθος
Και δυο στεφάνια από κοράλλια στα μαλλιά
Σε κάθε βράχο τον καημό μου μαρτυρούσα
Βρήκα σκαρί για να σαλπάρω μακριά
Σ’ άφησα πίσω στην ακτή να με κοιτάζεις
Ποτάμια μίσος στην κενή σου την καρδιά
Ξεμάκρινα και χάθηκα για σένα
Κι είν’ η ψυχή μου, τελικά, πολύ καλά.
Αλύτρωτα τα πάθη , βολοδέρνουν
Στης άδειας σου ψυχής το ερημικό
Πίσω μου πια και να κοιτάξω
Μια θάλασσα κι ορίζοντα
Θα δω
Άλλες ακτές και άλλοι έρωτες με περιμένουν
Όλο χαρά και κέφι , ξεγνοιασιά
Κι η Καλυψώ η ίδια , αγκαλιά με πήρε
Μου σκούπισε τα δάκρυα στοργικά:
“Πάντα οι θνητοί, αστέρι μου, ίδιοι θε να ‘ναι
Θα τους τραβά κοντά της η Απλή.
Φοβούνται μάτια μου, την εξουσία
Και των Θεών την άκρατη Υπεροχή!
Μην ερωτεύεσαι θνητούς!
Είν’ όλοι ίδιοι.
Μείνε εδώ , μαζί μας, τελικά
Εδώ που από πάντα εσύ ανήκες
Και βγάλε λάθος έρωτες απ’ την καρδιά!”
Θεά κι αν ήταν .. ήξερα
Είχε κι εκείνη ,πλέον , σαν κι εμένα
Τα δυο τα μάτια σκοτεινά!