Κράτα δικά σου τα δάκρυα

Φεύγοντας παίρνουν πάντα μαζί τους
κάτι κραυγές, ένα δυο δάκρυα
και μια ιστορία.
Έρχονται άλλοι. Καινούριοι.
Ξοδεύουν κι αυτοί με την σειρά τους τον χρόνο
δημιουργώντας δάκρυα, κραυγές, ιστορίες.
Και κανείς δεν διαβάζει τις προηγούμενες.
Μήτε καν τις θυμάται.
Κι αν το κάνει είναι για λίγο, πρόσκαιρα κι επιπόλαια
Με βιαστικά βήματα αργοσαλεύουν τη ζωή.
Ζουν τώρα χωρίς έπειτα.
Τα ίδια λάθη, οι ίδιες φοβίες, τα ίδια ερωτηματικά.
Κι ενδιάμεσα ένας αγώνας δρόμου να φανούν διαφορετικοί
σκοτώνοντας ελπίδες άλλων.
Απαξιώνοντας και λοιδορώντας.
Κι ύστερα σου λένε πως δεν έχουμε πόλεμο...
Με τόσες απώλειες πως μπορούν να το λένε;
Και περιμένεις από εμένα να πάρω αιχμαλώτους;
Θα φύγω με κραυγές
κράτα δικά σου τα δάκρυα.

Ζ Α Ρ Ι Ε Σ

Ανάμεσα σε δυο ζαριές

παίζανε την χαρά τους.

Στα χείλη μουρμουρίζοντας

τ' άπιαστα όνειρα τους.

Τον χρόνο σπαταλούσανε

και ξόδευαν την ώρα

με τόσες άκαρπες στιγμές

λησμόνησαν το τώρα.

Σήκω να περπατήσουμε

να πιάσουμε το κύμα

μην φύγει πριν της ώρας του

αυτό κι αν ήταν κρίμα.

Μα εκείνη πάντα σώπαινε,

Την κοίταζε με λύπη.

Απ' τα δικά της όνειρα

εκείνος πάντα λείπει.

Δεν του έλεγε αληθινά

τι ήθελε από κείνον

μόνο τα ζάρια έριχνε

με ύφος μυστηρίου.

Κι όταν αυτός βαρέθηκε

και έκανε να φύγει

με σφιχταγκάλιασμα γλυκό

τον γέμισε με ρίγη.

"Είσαι δικός μου, τι θαρρείς

πως παίζω εδώ πέρα;

Σου έχω κλέψει την ψυχή

δεν θα 'χει η νυχτιά σου μέρα".

Το είπε. Τ' ομολόγησε.

Με πάθος τον κρατάει.

Κι αυτός δειλά της ψέλλισε

πόσο την αγαπάει.

Και έτσι συνεχίσανε

χαμένοι στις ζαριές τους.

Κι από ζωή δεν μάθανε

αλίμονο ποτές τους.

Ρένα Γέρου

ΕΥΤΥΧΩΣ

Ευτυχώς μπορώ να γράφω

κι έτσι βλέπω στην ξερολιθιά, λουλούδια.

Χορεύουν οι λέξεις μου και γεμίζουν καρπούς τα δέντρα στην αυλή μου.

Τα ταπεινά μου χαρτιά είναι γεμάτα χρώματα

και κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι

μια τρελή πεταλούδα τραμπαλίζεται πάνω στην πένα μου.

Χαρούμενη αυτή και περήφανη απ' την τόση τιμή που της γίνηκε,

βγάζει κλαδιά και φύλλα και άνθη.

Μοσχοβολά το μελάνι της σαν άρωμα παριζιάνικο

και τα τετράδια μου είναι κήποι γεμάτοι πουλιά.

Θεέ μου, αυτό είναι ευτυχία.

Το νερό κυλάει πιο γάργαρο, καθάριο και κρύσταλλο

στον κόσμο μου που ποίηση μόνο ακούγεται.

Ήμουνα μόνη και φίλους γέμισα, που άλλοι είναι αδέρφια και άλλοι μια κανονική οικογένεια. Την ευτυχία και τον πόνο μου, δημιουργία, εγώ έκανα, φρεσκοψημένο ψωμί, τα μοιράστηκα με εκείνους.

Κι ελπίζω να μου δοθεί ο χρόνος να ξεχερσώσω την δυστυχία από τον κόσμο με τις λέξεις μου.

Προσεύχομαι να μην πετώ άδικα αυτό το ελάχιστο τάλαντο,

να μην σπαταλώ την ευεργεσία που μου δόθηκε,

γιατί τότε η μοναξιά μου θα είναι τεράστια και θα ερημώσει ο κόσμος μου.

Δεν φοβάμαι τα βράδια

μήτε τους χειμώνες.

Τα βουνά και οι θάλασσες είναι πια το σπίτι μου.

Κι όταν μπορώ να γράφω είναι ολοκλήρωση και γαλήνη.

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α

                   

Λάσπη και μετάξι.

Θεά και μούσα, μάνα, αδερφή και ερωμένη.

Τροφός, εργάτρια, ιέρεια,

παιδαγωγός και εστεμμένη της ζωής

θώκος δημιουργίας απαράμιλλος

άξια σεβασμού, λατρείας και τιμής.

Του έρωτα η έμπνευση κι απαύγασμα

ηδονικά και τρυφερά τα αγκαλιάσματα σου

μήτρα των θαυμαστών και τρομερών.

Εύγονη, καρποφορούσα, ζωοδότρα,

θεμέλιο και στήριγμα, προόδου ώθηση.

Πλήθος τα επίθετα που σε κοσμούν,

τόσοι οι τίτλοι, πολυποίκιλοι

μα ένας ο πολυτιμότερος:

Σύντροφος και συνοδοιπόρος.

Δόσιμο, αγάπη, λυτρωμός και ανακούφιση η ποδιά σου.

Μάνα ιερή. Γεννιέσαι, γίνεσαι και μένεις.

Η φύση να σ’ ευγνωμονεί, να σέβεται.

Γυναίκα από λάσπη και μετάξι εσύ πλασμένη.

Λογάριασε πόσα τα βάρη που φορτώθηκες

εντός σου κουβαλάς και προχωράς ν’ ανέβεις

της ζωής τ’ απάτητο βουνό.

Μεταξωτό μαχαίρι να κραδαίνεις,

υπεράσπιση και προστασία.

Κορμί από λάσπη σμιλεμένο

ανάκαρα στη δίνη της ζωής.

«Πέρα απ’ τα’ ανθρώπινα

Κι όμως ανέλαβα.

Για μια αγάπη όλα καμωμένα.

Γυναίκα, είμαι».

@Ρένα Γέρου