Κράτα δικά σου τα δάκρυα

Φεύγοντας παίρνουν πάντα μαζί τους
κάτι κραυγές, ένα δυο δάκρυα
και μια ιστορία.
Έρχονται άλλοι. Καινούριοι.
Ξοδεύουν κι αυτοί με την σειρά τους τον χρόνο
δημιουργώντας δάκρυα, κραυγές, ιστορίες.
Και κανείς δεν διαβάζει τις προηγούμενες.
Μήτε καν τις θυμάται.
Κι αν το κάνει είναι για λίγο, πρόσκαιρα κι επιπόλαια
Με βιαστικά βήματα αργοσαλεύουν τη ζωή.
Ζουν τώρα χωρίς έπειτα.
Τα ίδια λάθη, οι ίδιες φοβίες, τα ίδια ερωτηματικά.
Κι ενδιάμεσα ένας αγώνας δρόμου να φανούν διαφορετικοί
σκοτώνοντας ελπίδες άλλων.
Απαξιώνοντας και λοιδορώντας.
Κι ύστερα σου λένε πως δεν έχουμε πόλεμο...
Με τόσες απώλειες πως μπορούν να το λένε;
Και περιμένεις από εμένα να πάρω αιχμαλώτους;
Θα φύγω με κραυγές
κράτα δικά σου τα δάκρυα.