ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

 

Ο λόφος μέστωσε αέρινες σιωπές
κι απόψε.
Το χάραμα πάντα μας βρίσκει χώρια
να μετράμε κύματα στις ατέλειωτες ξερολιθιές
ενός τοπίου αυταρχικού κι αγέραστου.
Κλώθονταν μαντινάδες στ' άναιμα χείλημικρών παιδιών κάθε δείλι
κι εσύ μύριζες φρεσκοστυμμένο λεμόνι.
Απέραντα γαλάζιο το βλέμμα σου μπλέχτηκε στα μαλλιά μου.
Απόψε ήθελα να ονειρευτώ χάρτινα πλοία
που αγκαλιά κρατούν μικρές Παναγιές
και ταξιδεύουν σε όνειρα παιδικά.
Μα με πρόλαβες.
Ανήμπορο το χάδι σου 
ξεχάστηκε στου χρόνου την αδύναμη ανάσα.
Κι απόρησα.
Ήθελα να άντεχε και να ήταν διαμαντένιο κι όχι από στάχτη.
Νικήθηκε η ψευδαίσθηση από την αλήθεια της ζωής.
Το ήξερες;
"Η ζωή πάντα κερδίζει" σου είχα θυμίσει όταν γονάτιζες.
Μα δεν με πίστεψες. 
Κοίτα τώρα πόση δύναμη. 
Τα φτερά μιας πεταλούδας πάντα αντέχουνε. Ρ.Γ. 

Από την συλλογή @Χρονικές Δευτερεύουσες εκδόσεις ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 2021. 

https://christostsantis.com/2021/04/26/eirini-gerontara-chronikes-defterevouses/

.