Τα ματωμένα φεγγάρια

Σ' ένα ματωμένο φεγγάρι

κρέμασα τόσα όνειρα.

Αγκαλιά τα νυχτοπούλια τα σήκωσαν

κι ακούστηκε μακρινό  πλατάγισμα φτερών 

καθώς τα οδηγούσαν 

σε πήλινες ταξιανθίες αστεριών 

και τ' ακουμπούσαν απαλά , να ξαποστάσουν

στους κρατήρες του αποσπερίτη.

Τα ματωμένα φεγγάρια

δεν δέχονταν πια άλλα όνειρα.

Ξόδεψαν τις αντοχές τους

σε ανάξιους πραματευτάδες.

Ευτυχώς τα νυχτοπούλια ξέρανε το δρόμο της υπομονής,

ευτυχώς υπάρχουν οι κρατήρες του αποσπερίτη. 

( Ρ. Γέρου)

Σκόρπιες Λέξεις

Του λευκού την αγωνία , δεν γνωρίζω.

Μονάχες τους οι λέξεις μου χορεύουν στο χαρτί.

Φτερουγίζουν σαν στίφη βάρβαρα

κι η πένα σε σειρά τις βάζει.

Τις τιθασεύει η γραφίδα 

σε μια παρέλαση που ακάθεκτη ορμά.

Χρωματιστή και πλουμιστή,

να διασκεδάσει ήρθε

και να σκορπίσει ανεμελιά!

Η Πολύμνια κι η Ερατώ, μπροστά 

σαν από πάντα!

Κι η Τερψιχόρη ηγείται σθεναρά!

Μα είν' η Σαπφώ που φως σκορπά τριγύρω,

μια θνητή-αθάνατη που τις ψυχές μας κυβερνά.

Νιώθεις αυτήν τη μυρωδιά;

Του Έρωτα ανάσα.

Πνοή, ζεστή, που ζωντανεύει την ψυχή.

Αυτή η φλόγα κάνει εμένα την φτωχή να συνεχίζω.

Ένα  καθήκον στου σωστού την ηθική.

Μια που σωστό και ηθικό είν' από πάντα,

της καρδιάς η προσταγή!

Τις άφησα τις λέξεις μου ανέμελες να τρέξουν

δεν έσβησα ούτε μισή.

Σαν η ψυχή ξεχύνεται πάνω σε λευκό χαρτί,

αυτός που την χαλιναγωγεί 

είναι ανήθικος. Και σκόπιμα το κάνει.

Να δείξει κάτι που δεν είναι κι επαίνους ν' απολάβει.

Ελεύθερες , ακάθεκτες

γέλια σκορπούν στους δρόμους,

χαρά, αρώματα, ομορφιά και παιδική ανεμελιά!

Γιατί

αυτό είναι Τέχνη:

Μονάχα της Ζωής η Ομορφιά!

{Ρ. Γέρου}

Απωλέσθην ο Έρωτας

Κάποιοι έρωτες 
αρχίζουν με χαραγμένη στην αυγή τους
μια ημερομηνία λήξης.
Ένα δάκρυ κι ένα κλάμα.
Κι είναι καθ' όλα δυνατοί 
μα καθόλου στέρεοι!
Τους βλέπεις και τους ζηλεύεις
προχωράνε αγκαλιασμένοι
φιλιούνται στου πλήθους την ανωνυμία
κρατιούνται απ' το χέρι στο μετρό.
Μα δεν χαμογελούν στα μάτια,
είναι συννεφιασμένοι, 
και δεν το ξέρουν!
Κι εσύ, κοιτάς τις φωτογραφίες τους
κι αφουγκράζεσαι την ήττα πριν έρθει...
Ατελέσφοροι Έρωτες.
Θνησιγενείς μα κυρίως 
Ωλεσίθυμοι!
Απολωλός ο έρωτας την θλίψη προσυπογράφει.

{Ρένα Γέρου}

Προσδοκώντας

Το προσδόκιμο του φιλιού σου

μια αναταραχή στον κόσμο των ονείρων μου έφερε.

Κατάργησε πόθους και σκέψεις οικτρές

αναπτέρωσε το ηθικό της ύπαρξης μου

απάλυνε τον πόνο του ανεκπλήρωτου 

έσωσε την ψυχή μου από τον χαμό, τον όλεθρο

της δικής σου έλλειψης.

Έδωσε ζωή στα νεκρά μου πλέον αισθήματα.

Το προσδόκιμο ενός και μόνο φιλιού,

του δικού σου,

μου δίδαξε , πως αξίζει να ζεις περιμένοντας.

Το ένα, εκείνο, που εν τέλει σου πρέπει

να συναντάς στην ζωή σου.

Έσεισε τα ουρανοθέμελα της γης μου

και απάλειψε την μοναξιά του εγώ μου.

Κι ήταν τούτη η προσδοκία που μ’ έκανε

ανθρώπινο πιότερο από την ίδια τη φύση μου!

Ένα δικό μου Πάσχα

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα η μάνα μας ακολουθούσε πιστά τις εντολές τις εκκλησίας.
Δεν τρώγαμε καθόλου κρέας και Μ. Τετάρτη και Μ. Παρασκευή όπως και Μ. Σάββατο δεν τρώγαμε ούτε λάδι. Από τις 6.00 το απόγευμα και πριν χτυπήσει η καμπάνα μας έστελνε στην εκκλησία να "πιάσουμε θέση" γιατί ο ναός γέμιζε ασφυκτικά και δεν θα έβρισκε κάθισμα να καθίσει αν ερχόταν αργότερα. Πανευτυχείς τρέχαμε μέσα από άχτιστα οικόπεδα, που τώρα είναι πολυκατοικίες, κυνηγιόμασταν και λερώναμε τα καλά μας ρούχα μα στο τέλος φτάναμε στην Παναγιά την Χρυσομαλλούσα. 

Κρατούσα πάντα μια Σύνοψη, που την έχω ακόμη, κι αγόραζα κι ένα κερί από το παγκάρι. Όχι για να το ανάψω στην εικόνα μα για να το κρατώ αναμμένο όταν θα διάβαζε ο παππάς το Ευαγγέλιο. Στα δώδεκα Ευαγγέλια της Μ. Πέμπτης χαιρόμουν κρυφά αφάνταστα γιατί θα χρειαζόμουν πολλά κεριά. 

Η γιαγιά μου ήταν πνεύμα αντιλογίας. Όσο ζούσε δεν άφηνε την μητέρα να μας "νηστέψει". Έλεγε πως τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη. Μα στην Μυτιλήνη όλοι είναι "παιδιά" ακόμα κι οι μεγάλοι. Έλεγε η γιαγιά: "Τα μουρέλια μ τι αμαρτίες να 'χειν;" και μ' αυτό το σκεπτικό έβαζε κρυφά τυράκια στο τραπέζι για να τσιμπολογήσει ο πατέρας μου κι εγώ. Είμαστε "μουρέλια" οπότε δεν είχαμε αμαρτίες. Έτσι το Πάσχα ήταν τόσο διασκεδαστικό εκτός από γιορτινό. Κι αν έκλεβα κρυφά ένα κουλουράκι ή έκανα πως έτρωγα το τσουρέκι μου, η γιαγιά το ήξερε μα δεν με μαρτυρούσε ποτέ. 

Το καλύτερο απ' όλα όμως ήταν το βάψιμο των αυγών την Μ. Πέμπτη. Από νωρίς έτρεχα στα χωράφια ή στις γειτονικές αυλές να κόψω φύλλα απ' τα φυτά για να τα βάλουμε πάνω στ' αυγά και να τα δέσουμε με το παλιό καλσόν της μαμάς να βγει το σχέδιο. Ακόμα τυλίγω τα αυγά με το καλσόν και βάζω φύλλα από τριφύλλι. Ο άντρας μου δεν τα πιάνει αυτά τα αυγά. Είναι φανατικός ολυμπιακός κι έτσι την γλιτώνουν. Είναι τα δικά μου αυγά.

Γέμιζε, η γιαγιά ένα πανέρι με τέτοια κόκκινα αυγά και τα έπαιρνε να τα μοιράσει μαζί με τσουρεκάκι και κουλούρια στους φτωχούς της. Έφτιαχνε ποσότητες θυμάμαι. Έπαιρνε στο χέρι το πανέρι της και ξεκινούσε κάθε Μ. Σάββατο πρωί να μοιράσει στους φτωχούς της γειτονιάς από 5 αυγά ένα τσουρέκι κι ένα πιάτο κουλουράκια. Είχε και ένα κουτί γάλα νουνού ζαχαρούχο για κάθε οικογένεια που είχε παιδιά. Αυτά όλα με την συνταξούλα της η γιαγιά μου κι ας μην ήταν τίποτα πλούσια. "Έχουμε περάσει τόση φτώχεια", έλεγε," μας φτάνουν και μας περισσεύουν και για τους άλλους. Μην βαρυγκομάτε." 

Αχ, το Πάσχα στο νησί μου το καλύτερο. Ξέπλενε η Αγάπη όλες τις αμαρτίες μας, μικρές ή μεγάλες. Και μ' αγνότητα πηγαίναμε να κοινωνήσουμε το Μ. Σάββατο κι ας είχαμε κλέψει εκείνο το κουλουράκι της Λαμπρής απ' το πανέρι της γιαγιάς.

Ρένα Γέρου

ΑΝΑΣΕΣ

Να πω πως σε ξέχασα;
Πάλι ψέματα θα πω!
Πρώτα στον εαυτό μου 
Μετά σε σένα! 
Ξεχνά κανείς να αναπνεύσει;....
(Ρένα Γέρου)

Πολέμα

Αν κουραστείς να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις
θα σε πουν κακό, υποκριτή και ψεύτη.
Αν βαρεθείς να προσποιείσαι πως δεν είδες
θα σε καταδικάσουν με την εσχάτη των ποινών.
Αν αντιδράσεις είσαι κατάπτυστος.
Πρέπει να ανέχεσαι για να είσαι καλός.
Και το χειρότερο:
Σε κρίνουν πάντα οι απυρόβλητοι
οι δήθεν επαναστάτες του καναπέ
αυτοί που στέρφα ζουν τη ζωή τους
εκ του ασφαλούς
κρίνοντας μόνο όλους τους άλλους.
Σήκω!!
Ξεσηκώσου!
Διώξε τους άφοβα. τολμηρά, χωρίς μεταμέλεια.
Μην τους αφήνεις τη ζωή να σου χαλάν.
~Ρένα Γέρου~

Απλά

Σε μια εποχή που όλοι παλεύουν με μια εικόνα και πως να φανούν καλύτεροι απ' αυτό που είναι, το να θες να περνάς απαρατήρητος είναι το μεγαλύτερο προτέρημα.

Τα χρώματα του έρωτα - Ρένα Γέρου

ΦΟΒΗΘΗΚΑ

Βιάστηκα να μεγαλώσω !

Ήθελα να προλάβω τη ζωή να ζήσω

Να ταξιδέψω το ταξίδι της 

Χωρίς προορισμούς κι αποσκευές!

Να δω , να μυρίσω , να γευθώ!

Φοβήθηκα μην κλείσει η πόρτα του Χρόνου

Κι εγώ δεν έχω πάει!

Κι ο Έρωτας!

Ένα δόσιμο άνευ λογικής

Ήταν για μένα η μόνη μου αξία!

Έτρεμα μην φύγει το τρένο της ζωής

Χωρίς εμένα για επιβάτη!

Πλημμύρισα εικόνες ηδονής

Μα την ουσία δεν την είδα!

Γιατί αυτός ο έρωτας δεν ήταν.

Δεν ήταν η ουσία του, το δόσιμο, η ήττα του Εγώ

Όχι! Ήταν η νίκη του κορμιού πάνω στο πνεύμα και στην καρδιά!

Κι έχασα , έτσι οριστικά , το τρένο της ζωής

Μονάχα από Φόβο!

{Ρένα Γέρου}

ΠΟΙΗΣΗ

Άργησα σήμερα

κι οι λέξεις μου σκάλωσαν σ' ένα αδιέξοδο 

κλειστοφοβικό και παγωμένο!

 Τα χέρια μου έψαχναν με μανία 

να δουν το φως 

να βρουν τον κρότο της σιωπής.

Αλυσοδεμένη η γνώση

φρέναρε την πορεία στην λύτρωση! 

Κι εσύ σκυφτός, 

αλλότριος και μόνος

προχωρούσες μακριά μου 

ελεύθερος μα γέρος!

Σώπασα. Ποίηση. 

 Αφέθηκα να κοιτώ το χάος!

"Μόνο οι λέξεις σε λυτρώνουν", μου είχες πει

αντί για Αντίο!

Λάθος!

Μόνο οι πράξεις σε συγχωρούν.

Δεν έπραξες.

Δεν είπες! 

Μόνο η Ποίηση σε καθαρίζει.

Αγαπημένε!

~Ρένα Γέρου~

Ζωή μου όλη μια εικόνα

Μοσχοβολά θυμάρι, ρίγανη κι απήγανο ετούτος ο αέρας!
Και το γαλάζιο τ' ουρανού καθάριο.
Το χελιδόνι , κάθε χρόνο να βρίσκει τη φωλιά του 
Και οι αυγές, γεμάτες κελαηδίσματα!
Νάμα οι πηγές, αστείρευτες
Ψηλά στον Ελικώνα~
Μια πεταλούδα τρίχρωμη να φτερουγά ανέμελα
Κι η γάτα μου , που λιάζεται, μονάχα την κοιτά!
Γιομάτες οι μέρες της αρμονίας!
Βαθιά γραμμένες θύμισες
Έρχονται από παλιά!
Την Ευτυχία!
Σαν την προσπερνάς ... σε χάνει!

+Ρένα Γέρου