ΕΥΤΥΧΩΣ

Ευτυχώς μπορώ να γράφω

κι έτσι βλέπω στην ξερολιθιά, λουλούδια.

Χορεύουν οι λέξεις μου και γεμίζουν καρπούς τα δέντρα στην αυλή μου.

Τα ταπεινά μου χαρτιά είναι γεμάτα χρώματα

και κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι

μια τρελή πεταλούδα τραμπαλίζεται πάνω στην πένα μου.

Χαρούμενη αυτή και περήφανη απ' την τόση τιμή που της γίνηκε,

βγάζει κλαδιά και φύλλα και άνθη.

Μοσχοβολά το μελάνι της σαν άρωμα παριζιάνικο

και τα τετράδια μου είναι κήποι γεμάτοι πουλιά.

Θεέ μου, αυτό είναι ευτυχία.

Το νερό κυλάει πιο γάργαρο, καθάριο και κρύσταλλο

στον κόσμο μου που ποίηση μόνο ακούγεται.

Ήμουνα μόνη και φίλους γέμισα, που άλλοι είναι αδέρφια και άλλοι μια κανονική οικογένεια. Την ευτυχία και τον πόνο μου, δημιουργία, εγώ έκανα, φρεσκοψημένο ψωμί, τα μοιράστηκα με εκείνους.

Κι ελπίζω να μου δοθεί ο χρόνος να ξεχερσώσω την δυστυχία από τον κόσμο με τις λέξεις μου.

Προσεύχομαι να μην πετώ άδικα αυτό το ελάχιστο τάλαντο,

να μην σπαταλώ την ευεργεσία που μου δόθηκε,

γιατί τότε η μοναξιά μου θα είναι τεράστια και θα ερημώσει ο κόσμος μου.

Δεν φοβάμαι τα βράδια

μήτε τους χειμώνες.

Τα βουνά και οι θάλασσες είναι πια το σπίτι μου.

Κι όταν μπορώ να γράφω είναι ολοκλήρωση και γαλήνη.

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α

                   

Λάσπη και μετάξι.

Θεά και μούσα, μάνα, αδερφή και ερωμένη.

Τροφός, εργάτρια, ιέρεια,

παιδαγωγός και εστεμμένη της ζωής

θώκος δημιουργίας απαράμιλλος

άξια σεβασμού, λατρείας και τιμής.

Του έρωτα η έμπνευση κι απαύγασμα

ηδονικά και τρυφερά τα αγκαλιάσματα σου

μήτρα των θαυμαστών και τρομερών.

Εύγονη, καρποφορούσα, ζωοδότρα,

θεμέλιο και στήριγμα, προόδου ώθηση.

Πλήθος τα επίθετα που σε κοσμούν,

τόσοι οι τίτλοι, πολυποίκιλοι

μα ένας ο πολυτιμότερος:

Σύντροφος και συνοδοιπόρος.

Δόσιμο, αγάπη, λυτρωμός και ανακούφιση η ποδιά σου.

Μάνα ιερή. Γεννιέσαι, γίνεσαι και μένεις.

Η φύση να σ’ ευγνωμονεί, να σέβεται.

Γυναίκα από λάσπη και μετάξι εσύ πλασμένη.

Λογάριασε πόσα τα βάρη που φορτώθηκες

εντός σου κουβαλάς και προχωράς ν’ ανέβεις

της ζωής τ’ απάτητο βουνό.

Μεταξωτό μαχαίρι να κραδαίνεις,

υπεράσπιση και προστασία.

Κορμί από λάσπη σμιλεμένο

ανάκαρα στη δίνη της ζωής.

«Πέρα απ’ τα’ ανθρώπινα

Κι όμως ανέλαβα.

Για μια αγάπη όλα καμωμένα.

Γυναίκα, είμαι».

@Ρένα Γέρου 

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Στου ανεκπλήρωτου την παραδεισένια τη γη

Το " Σ' αγαπώ " μας σαν χαμένο παιδί!

Ορφανό και μετέωρο , άτολμο στέκει παράμερα.

Μια απέραντη θλίψη στα μάτια του

Ένα κλαδί γιασεμί στο στρογγυλό το χεράκι του

(Εκείνο που φύλαξα να σου δώσω στ' αντάμωμα ) 

Καρτερά την γαλήνη στ' αγκάλιασμα

Την θαλπωρή του φιλιού μας ποθώντας

Μα ξέρει πως παιδί για πάντα θα μείνει!

Η σειρά του δεν έφτασε σε τούτη την Πλάση

Αδημονώντας την ευκαιρία ελπίζει ν' αδράξει

Να μεγαλώσει , προτού χαθεί η ζωή μας για πάντα.

Να πάρει επιτέλους υπόσταση!

Αρνείται πεισματικά τούτη την εγκατάλειψη.

Μάτια θλιμμένα κοιτάζει τριγύρω

Και στο παιχνίδι του κι εκεί δακρυσμένο

Το "Σ' αγαπώ " μας!... Αγάπη μου!

Που δεν το αφήσαμε να μεγαλώσει!

{Ρένα Γέρου}

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η ολοκλήρωση 

Ο κύκλος που γράφεται

Ένας σκοπός , μια περιπέτεια

Η ζωή

Ο άνθρωπος , η φύση 

Η τελεία που έρχεται όταν όλα είναι τέλεια

Το μηδενός ενδεές 

Τίποτα πιο πέρα από εκεί

Δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω αναζήτηση

Ο προορισμός

Του ενός 

Πάντα του ενός!

Η μοναξιά της ύπαρξης

Ο εγωισμός της ευτυχίας

Κι η ταύτιση..

Αχ! η ταύτιση αν την βρεις

Τόσο ξεχωριστός , τόσο ευλογημένος!

Σπάνια όσο κι ανέφικτη

Η ταύτιση της ολότητας του Τέλους.......

Και πάλι οι πόθοι ανεκπλήρωτοι έπονται

Του Ανθρώπινου το νόμιμο υπακούοντας

Το τέλος 

Η ολοκλήρωση

Ο κύκλος ....

Αέναος.

{Ρένα Γέρου}

Να είσαι πάντα καλά!

Τόσες αποπνικτικά σιωπηλές φασαρίες!
Τόσες λέξεις που δεν ειπωθήκαν !
Τόσα αισθήματα που φιμώθηκαν 
Γιατί ήταν απλά αληθινά!
Τόσες αγκαλιές σκορπισμένες
Όλες σε λάθος ανθρώπους..
Τόσος χρόνος χαμένος
Με αλλότριους έρωτες!
Τόσα ψέματα σαν αλήθειες δοσμένα.
Τόσα και τόσα τα χρώματα στης ζωής τον καμβά!
Και να νιώσεις ακόμα , δεν μπόρεσες
Παρά μόνο σαν πέρασ' η ώρα,
Κι όλα πια μακρινά!
Στους φίλους που μένουν
Γιατί μας αξίζουν
Στις αγάπες που για ανάσες μόνες παλεύουν
Στους ελάχιστους λίγους σ' αριθμό που μας πρέπουν
Μ' αυτούς γύρω μας
Η ζωή να κυλά!
{Να είσαι πάντα καλά!}

(Ρ. Γέρου)

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΤΟΞΙΚΟΙ

....έφτασε κι αυτή η ηλικία, που δεν δέχομαι πια.

Δεν το μπορώ. Τι να πω; Ψέματα; Αφού δεν μπορώ πια

να "κάνω πως δεν ακούω", ούτε να προσποιηθώ πως δεν είδα.

Τι να γίνει; Μαθαίνεις με το καιρό. Πως αλλιώς; Άργησα, λέω καμιά φορά. Μα και πάλι καλά που τα κατάφερα να κατακτήσω αυτό το "δεν με νοιάζει". Ας πάνε πιο πέρα οι τοξικοί που κουβαλάνε χίλια κόμπλεξ κατωτερότητας στην πλάτη.

Εδώ, καημένε μου, δεν έχει χώρο για σένα. Μπορεί να σε πλήγωσαν μικρό με την απαξίωση που έλαβες και θες τώρα όλους να μας εκδικηθείς. Κι ας μην σου φταίξαμε σε τίποτα.

Μπορεί να συνήθισες να σε χαϊδεύουν οι υφιστάμενοι στο γραφείο κι αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν μηδενικά. Για δες καλύτερα, σε παρακαλώ. Κανείς δεν είναι άχρηστος και πάψε να μας υποτιμάς. Και το μυρμήγκι ανάγκη το έχεις.

Πάει καιρός που μεγάλωσα και αρνήθηκα.

Ναι! Δεν θέλω να ανέχομαι πια! Δεν έχω κι ανάγκη να δεχθώ προσβολές, ακυρώσεις, τερτίπια κι άλλα τέτοια μειωτικά δείγματα συμπεριφοράς.

Γι αυτό έπιασα την πένα κι άφησα το μεροκάματο. Γιατί η πένα σ' ελευθερώνει. Είναι το όπλο και μαζί κι η ασπίδα σου. Και σπάζεις τα δεσμά σου και καλπάζεις λεύτερος. Και δεν είσαι φερέφωνο κανενός κι ανάγκη δεν έχεις.

Αυτή την δημόσιο υπαλληλική συμπεριφορά δεν την άφησα να με καταστρέψει.

Πέρα και πάνω απ' όλα υπάρχουν οι Άνθρωποι.

Αυτοί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι μας. Τα μάτια των άλλων ανθρώπων που σου δίνουν εκτίμηση κι αγάπη με ειλικρίνεια κι ανιδιοτέλεια. Κι όχι γιατί σε χρειάζονται.

Αυτό να παλεύεις: Να μην σε χρειάζονται μα να σε εκτιμάν μονάχα.

Ρένα Γέρου

ΜΑΣΚΕΣ

Βαριές οι μάσκες!
Ασήκωτες .
Κι έρχεται πάντα η ώρα να πέσουν!
Οι ενδεδυμένοι την υποκρισία κουράζονται. 
Τις απορρίπτουν !
Γίνονται ξαφνικά αληθινοί
Έως και βασιλικότεροι του βασιλέως!
Αργά...
Όταν αηδιάσεις το ψέμα σου
Είναι πολύ αργά!
Πάντα είσαι ο τελευταίος που καταλαβαίνει
Τι έχασες φορώντας την
Κι ας είχες κοπιάσει να κεντάς
Τα ίδια τα δεσμά του προσωπείου σου
{Ρένα Γέρου}

Όταν βρέχει

Κι όταν βρέχει
Ακούω τ' όνομα σου στις στάλες 
Καθώς πέφτουν στη γη
Και μυρίζω τη μυρωδιά σου
Στο νοτισμένο χώμα
Ακούω τον ήχο σου
Σαν το κελάρυσμα του νερού πάνω στη στέγη
Κι όταν βρέχει
Σ' αγαπώ περισσότερο θαρρώ....
{Ρένα Γέρου}

ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Χιλιάδες οι θάλασσες
που τα πόδια μου προσκύνησαν.
Χιλιάδες ανάσες αλμυρές 
πνοή δώσανε στο δέρμα μου.
Κι εγώ ν' ατενίζω αγέρωχα
της Φύσης το Τέλειο
και να μην δύναμαι
να ανήκω εκεί!
Χιλιάδες υγροί προσκυνητές
να με συνετίσουν δεν μπόρεσαν
ακόμα αγέρωχα θωρώ τον ορίζοντα
κύματα δαμάζοντας,
αποστάσεις και μίλια.
Την ανθρώπινη φύση μου
να υποτάξω δεν μπόρεσα.
Κι έτσι υβριστής του Υπέροχου
στέκομαι ακόμη
στην άκρη απ' τις Θάλασσες.

{Από την συλλογή μου "Άλικοι Στίχοι" Άλλωστε Εκδόσεις 2016}
http://alloste.gr/84-alikoi-stixoi.html
φωτο: John William Waterhouse "Miranda"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ "ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΙΧΝΗ"

ΚΥΜΑΤΑ

Μην τα μετράς τα κύματα
με βλέμματα στεριάς.
Να τα μετράς μ' ανάσες του ορίζοντα
με παφλασμούς αλμύρας
με φτερουγίσματα των γλάρων δυνατά
και με σταγόνες που χυμούν απάνω στο βοριά.

Μην την μετράς τη θάλασσα πάνω απ' τα βράχια
κανείς ποτέ τα βράχια δεν αγάπησε.
Του άλμπατρος το πέταγμα και της αλκυόνης το ταξίδι
να μετράς...
Το παιχνίδισμα του αγέρα πάνω στο πανί
και την δροσιά την αλμυρή στα χείλια.

Άσε το πέλαγο να σε φιλήσει απαλά
κράτα με την καρδιά σου την αλήθεια.
Ταξίδεψε σαν το πουλί
ανέμελα , απαλά

κι άσε τα βράχια να τα τρώει η συνήθεια.
(Ρ. Γέρου)

ΤΟ ΘΛΙΜΜΈΝΟ ΠΟΊΗΜΑ

Ένα θλιμμένο ποίημα

βάλθηκα να σας γράψω,

μ' ονείρου αναφιλητά

κι έρωτα κουρνιαχτό.

Ένα θλιμμένο ποίημα

με πίκρα ποτισμένο

να μαρτυρά απόρριψης

τον πόνο τον βουβό.

Μαύρο μελάνι έσταξα

στης πένας την γραφίδα

σε δάκρυα απόγνωσης

την βούτηξα μετά.

Κι άρχισα τον συλλογισμό

με θάρρος κορωνίδα

στα μάτια σας να φέρω πυρετό.

Ένα θλιμμένο ποίημα

δεν μπόρεσα να γράψω.

Τ' απόγιομα με βρήκε 

τους στίχους να μετρώ.

Ήτανε χρόνια δίσεκτα

για λέξεις ματωμένες,

στομώσανε  τα λόγια 

που βράζαν μισεμό.  

Έσκισα αίφνης το χαρτί

το πέταξα μακριά μου,

όπως και κάθε θλίψης μου

πικρό αναστεναγμό.

Η γάτα μου που λούζεται

-μόνιμη συντροφιά μου-

εκείνη μου ψιθύρισε

το παμπάλαιο μυστικό.

"Γράφε ποιήματα χαράς

είν' η ζωή μας λίγη.

Μη σπαταλάς ούτε λεπτό

με δάκρυα σκοτεινά.

Κι εγώ, γάτα κι αν είμαι

κι έχω ζωές εφτά,

καμιά δεν θα χαράμιζα

σε λύπης αγκαλιά".

Κι έκαμα όπως πρόσταξε

το μικρό μου το γατί

γιατί στυφή ζωή

και μίζερη,

είναι σαφώς λειψή.

{Ρένα Γέρου}