Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ


Στου ανεκπλήρωτου την παραδεισένια τη γη
Το " Σ' αγαπώ " μας σαν χαμένο παιδί!
Ορφανό και μετέωρο , άτολμο στέκει παράμερα.
Μια απέραντη θλίψη στα μάτια του
Ένα κλαδί γιασεμί στο στρογγυλό το χεράκι του
(Εκείνο που φύλαξα να σου δώσω στ' αντάμωμα ) 
Καρτερά την γαλήνη στ' αγκάλιασμα
Την θαλπωρή του φιλιού μας ποθώντας
Μα ξέρει πως παιδί για πάντα θα μείνει!
Η σειρά του δεν έφτασε σε τούτη την Πλάση
Αδημονώντας την ευκαιρία ελπίζει ν' αδράξει
Να μεγαλώσει , προτού χαθεί η ζωή μας για πάντα.
Να πάρει επιτέλους υπόσταση!
Αρνείται πεισματικά τούτη την εγκατάλειψη.
Μάτια θλιμμένα κοιτάζει τριγύρω
Και στο παιχνίδι του κι εκεί δακρυσμένο
Το "Σ' αγαπώ " μας!... Αγάπη μου!
Που δεν το αφήσαμε να μεγαλώσει!

{Ρένα Γέρου}

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

ΤΟ ΤΕΛΟΣ


Η ολοκλήρωση 
Ο κύκλος που γράφεται
Ένας σκοπός , μια περιπέτεια
Η ζωή
Ο άνθρωπος , η φύση 
Η τελεία που έρχεται όταν όλα είναι τέλεια
Το μηδενός ενδεές 
Τίποτα πιο πέρα από εκεί
Δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω αναζήτηση
Ο προορισμός
Του ενός 
Πάντα του ενός!
Η μοναξιά της ύπαρξης
Ο εγωισμός της ευτυχίας
Κι η ταύτιση..
Αχ! η ταύτιση αν την βρεις
Τόσο ξεχωριστός , τόσο ευλογημένος!
Σπάνια όσο κι ανέφικτη
Η ταύτιση της ολότητας του Τέλους.......
Και πάλι οι πόθοι ανεκπλήρωτοι έπονται
Του Ανθρώπινου το νόμιμο υπακούοντας
Το τέλος 
Η ολοκλήρωση
Ο κύκλος ....
Αέναος.

{Ρένα Γέρου}

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Να είσαι πάντα καλά!

Τόσες αποπνικτικά σιωπηλές φασαρίες!
Τόσες λέξεις που δεν ειπωθήκαν !
Τόσα αισθήματα που φιμώθηκαν 
Γιατί ήταν απλά αληθινά!
Τόσες αγκαλιές σκορπισμένες
Όλες σε λάθος ανθρώπους..
Τόσος χρόνος χαμένος
Με αλλότριους έρωτες!
Τόσα ψέματα σαν αλήθειες δοσμένα.
Τόσα και τόσα τα χρώματα στης ζωής τον καμβά!
Και να νιώσεις ακόμα , δεν μπόρεσες
Παρά μόνο σαν πέρασ' η ώρα,
Κι όλα πια μακρινά!
Στους φίλους που μένουν
Γιατί μας αξίζουν
Στις αγάπες που για ανάσες μόνες παλεύουν
Στους ελάχιστους λίγους σ' αριθμό που μας πρέπουν
Μ' αυτούς γύρω μας
Η ζωή να κυλά!
{Να είσαι πάντα καλά!}

(Ρ. Γέρου)

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΤΟΞΙΚΟΙ


....έφτασε κι αυτή η ηλικία, που δεν δέχομαι πια.
Δεν το μπορώ. Τι να πω; Ψέματα; Αφού δεν μπορώ πια
να "κάνω πως δεν ακούω", ούτε να προσποιηθώ πως δεν είδα.
Τι να γίνει; Μαθαίνεις με το καιρό. Πως αλλιώς; Άργησα, λέω καμιά φορά. Μα και πάλι καλά που τα κατάφερα να κατακτήσω αυτό το "δεν με νοιάζει". Ας πάνε πιο πέρα οι τοξικοί που κουβαλάνε χίλια κόμπλεξ κατωτερότητας στην πλάτη.
Εδώ, καημένε μου, δεν έχει χώρο για σένα. Μπορεί να σε πλήγωσαν μικρό με την απαξίωση που έλαβες και θες τώρα όλους να μας εκδικηθείς. Κι ας μην σου φταίξαμε σε τίποτα.
Μπορεί να συνήθισες να σε χαϊδεύουν οι υφιστάμενοι στο γραφείο κι αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν μηδενικά. Για δες καλύτερα, σε παρακαλώ. Κανείς δεν είναι άχρηστος και πάψε να μας υποτιμάς. Και το μυρμήγκι ανάγκη το έχεις.
Πάει καιρός που μεγάλωσα και αρνήθηκα.
Ναι! Δεν θέλω να ανέχομαι πια! Δεν έχω κι ανάγκη να δεχθώ προσβολές, ακυρώσεις, τερτίπια κι άλλα τέτοια μειωτικά δείγματα συμπεριφοράς.
Γι αυτό έπιασα την πένα κι άφησα το μεροκάματο. Γιατί η πένα σ' ελευθερώνει. Είναι το όπλο και μαζί κι η ασπίδα σου. Και σπάζεις τα δεσμά σου και καλπάζεις λεύτερος. Και δεν είσαι φερέφωνο κανενός κι ανάγκη δεν έχεις.
Αυτή την δημόσιο υπαλληλική συμπεριφορά δεν την άφησα να με καταστρέψει.
Πέρα και πάνω απ' όλα υπάρχουν οι Άνθρωποι.
Αυτοί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι μας. Τα μάτια των άλλων ανθρώπων που σου δίνουν εκτίμηση κι αγάπη με ειλικρίνεια κι ανιδιοτέλεια. Κι όχι γιατί σε χρειάζονται.
Αυτό να παλεύεις: Να μην σε χρειάζονται μα να σε εκτιμάν μονάχα.
Ρένα Γέρου

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ΜΑΣΚΕΣ

Βαριές οι μάσκες!
Ασήκωτες .
Κι έρχεται πάντα η ώρα να πέσουν!
Οι ενδεδυμένοι την υποκρισία κουράζονται. 
Τις απορρίπτουν !
Γίνονται ξαφνικά αληθινοί
Έως και βασιλικότεροι του βασιλέως!
Αργά...
Όταν αηδιάσεις το ψέμα σου
Είναι πολύ αργά!
Πάντα είσαι ο τελευταίος που καταλαβαίνει
Τι έχασες φορώντας την
Κι ας είχες κοπιάσει να κεντάς
Τα ίδια τα δεσμά του προσωπείου σου
{Ρένα Γέρου}

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Όταν βρέχει

Κι όταν βρέχει
Ακούω τ' όνομα σου στις στάλες 
Καθώς πέφτουν στη γη
Και μυρίζω τη μυρωδιά σου
Στο νοτισμένο χώμα
Ακούω τον ήχο σου
Σαν το κελάρυσμα του νερού πάνω στη στέγη
Κι όταν βρέχει
Σ' αγαπώ περισσότερο θαρρώ....
{Ρένα Γέρου}

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

ΘΑΛΑΣΣΕΣ



Χιλιάδες οι θάλασσες
που τα πόδια μου προσκύνησαν.
Χιλιάδες ανάσες αλμυρές 
πνοή δώσανε στο δέρμα μου.
Κι εγώ ν' ατενίζω αγέρωχα
της Φύσης το Τέλειο
και να μην δύναμαι
να ανήκω εκεί!
Χιλιάδες υγροί προσκυνητές
να με συνετίσουν δεν μπόρεσαν
ακόμα αγέρωχα θωρώ τον ορίζοντα
κύματα δαμάζοντας,
αποστάσεις και μίλια.
Την ανθρώπινη φύση μου
να υποτάξω δεν μπόρεσα.
Κι έτσι υβριστής του Υπέροχου
στέκομαι ακόμη
στην άκρη απ' τις Θάλασσες.

{Από την συλλογή μου "Άλικοι Στίχοι" Άλλωστε Εκδόσεις 2016}
http://alloste.gr/84-alikoi-stixoi.html
φωτο: John William Waterhouse "Miranda"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ "ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΙΧΝΗ"


Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

ΚΥΜΑΤΑ

Μην τα μετράς τα κύματα
με βλέμματα στεριάς.
Να τα μετράς μ' ανάσες του ορίζοντα
με παφλασμούς αλμύρας
με φτερουγίσματα των γλάρων δυνατά
και με σταγόνες που χυμούν απάνω στο βοριά.

Μην την μετράς τη θάλασσα πάνω απ' τα βράχια
κανείς ποτέ τα βράχια δεν αγάπησε.
Του άλμπατρος το πέταγμα και της αλκυόνης το ταξίδι
να μετράς...
Το παιχνίδισμα του αγέρα πάνω στο πανί
και την δροσιά την αλμυρή στα χείλια.

Άσε το πέλαγο να σε φιλήσει απαλά
κράτα με την καρδιά σου την αλήθεια.
Ταξίδεψε σαν το πουλί
ανέμελα , απαλά
κι άσε τα βράχια να τα τρώει η συνήθεια.
(Ρ. Γέρου)

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

ΤΟ ΘΛΙΜΜΈΝΟ ΠΟΊΗΜΑ

Ένα θλιμμένο ποίημα
βάλθηκα να σας γράψω,
μ' ονείρου αναφιλητά
κι έρωτα κουρνιαχτό.
Ένα θλιμμένο ποίημα
με πίκρα ποτισμένο
να μαρτυρά απόρριψης
τον πόνο τον βουβό.
Μαύρο μελάνι έσταξα
στης πένας την γραφίδα
σε δάκρυα απόγνωσης
την βούτηξα μετά.
Κι άρχισα τον συλλογισμό
με θάρρος κορωνίδα
στα μάτια σας να φέρω πυρετό.
Ένα θλιμμένο ποίημα
δεν μπόρεσα να γράψω.
Τ' απόγιομα με βρήκε 
τους στίχους να μετρώ.
Ήτανε χρόνια δίσεκτα
για λέξεις ματωμένες,
στομώσανε  τα λόγια 
που βράζαν μισεμό.  
Έσκισα αίφνης το χαρτί
το πέταξα μακριά μου,
όπως και κάθε θλίψης μου
πικρό αναστεναγμό.
Η γάτα μου που λούζεται
-μόνιμη συντροφιά μου-
εκείνη μου ψιθύρισε
το παμπάλαιο μυστικό.

"Γράφε ποιήματα χαράς
είν' η ζωή μας λίγη.
Μη σπαταλάς ούτε λεπτό
με δάκρυα σκοτεινά.
Κι εγώ, γάτα κι αν είμαι
κι έχω ζωές εφτά,
καμιά δεν θα χαράμιζα
σε λύπης αγκαλιά".

Κι έκαμα όπως πρόσταξε
το μικρό μου το γατί
γιατί στυφή ζωή
και μίζερη,
είναι σαφώς λειψή.

{Ρένα Γέρου}

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

Στιχοι- ώδης δημιουργία


Σε στίχους ανάπαιστους 
Την ψυχή μου εκδίδω

Με κύμβαλα άλικα 
Υμνώ την αγάπη.

Αβέλτερα τα λόγια μου κι αβλαβή
Σε ώτα με προσηνή προδιάθεση
Ευλαβικά αποθέτω.

Με φειδώ αισιοδοξώ
Μ' εγκαρτέριση δέχομαι
Επαίνους και πλάνες.

Ατέρμονη του ωραίου η αναζήτηση
Πόθος κρυφός 
Στην καρδιά μου σταλάζει ευδαιμονία

Αβάκχευτη της ψυχής μου η ουσία.
Ατελεύτητη της λυρικής μου έμπνευσης
Η πηγή.

( Ρένα Γέρου )
(Ένα ελάχιστο ποίημα)

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΧΟΥΣ ΕΙΣ ΧΟΥΝ

Μάνα γη,
 θνητός εγώ, τέκνο δικό σου,
κομμάτι μικρό κι αναπόσπαστο τμήμα σου.
Εσύ η αρχή και το τέλος
του φευγαλέου ονείρου μου.
Ξαφνικά ένα βότσαλο την γαλήνια επιφάνεια
μιας λίμνης ταράσσει.
Ζωή, ωριμότητα, θάνατος, αναγέννηση,
ο αέναος κύκλος
με προοδευτική μετεξέλιξη.
Εντός της θάλασσας είσαι,
εκεί απ’ όπου οι στεριές κορυφώνονται
στ’ ουρανού τα θεμέλια.
Κι εγώ λίγος κι ασήμαντος
στου χρόνου το αιώνιο,
να σε δαμάσω, ο υβριστής, ματαίως προσπάθησα.
Με το καινούριο φεγγάρι τα έργα μου
ανακυκλώθηκαν όλα στην αγκαλιά
του κισσού και της φτέρης.
Αγρίμια μόνα και άδολα
κοιτούν τα κουφάρια της αλαζονείας μου.
 Κι αν ζωή σαν την μάνα μας δώρισες
εσύ θάνατος κι ανάσταση αντάμα.
Χθων μου πολύτιμο,
υμνώ σε
δοξάζω και
σέβομαι.

                                            

                                             Βραβείο στο Earth Poetry Festival  Ιούνιος 2017 Θεσσαλονίκη.
Η φωτογραφία Θέα από το μαντείο των Δελφών (Προσωπικό αρχείο)