ΕΥΤΥΧΩΣ

Ευτυχώς μπορώ να γράφω

κι έτσι βλέπω στην ξερολιθιά, λουλούδια.

Χορεύουν οι λέξεις μου και γεμίζουν καρπούς τα δέντρα στην αυλή μου.

Τα ταπεινά μου χαρτιά είναι γεμάτα χρώματα

και κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι

μια τρελή πεταλούδα τραμπαλίζεται πάνω στην πένα μου.

Χαρούμενη αυτή και περήφανη απ' την τόση τιμή που της γίνηκε,

βγάζει κλαδιά και φύλλα και άνθη.

Μοσχοβολά το μελάνι της σαν άρωμα παριζιάνικο

και τα τετράδια μου είναι κήποι γεμάτοι πουλιά.

Θεέ μου, αυτό είναι ευτυχία.

Το νερό κυλάει πιο γάργαρο, καθάριο και κρύσταλλο

στον κόσμο μου που ποίηση μόνο ακούγεται.

Ήμουνα μόνη και φίλους γέμισα, που άλλοι είναι αδέρφια και άλλοι μια κανονική οικογένεια. Την ευτυχία και τον πόνο μου, δημιουργία, εγώ έκανα, φρεσκοψημένο ψωμί, τα μοιράστηκα με εκείνους.

Κι ελπίζω να μου δοθεί ο χρόνος να ξεχερσώσω την δυστυχία από τον κόσμο με τις λέξεις μου.

Προσεύχομαι να μην πετώ άδικα αυτό το ελάχιστο τάλαντο,

να μην σπαταλώ την ευεργεσία που μου δόθηκε,

γιατί τότε η μοναξιά μου θα είναι τεράστια και θα ερημώσει ο κόσμος μου.

Δεν φοβάμαι τα βράδια

μήτε τους χειμώνες.

Τα βουνά και οι θάλασσες είναι πια το σπίτι μου.

Κι όταν μπορώ να γράφω είναι ολοκλήρωση και γαλήνη.

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α

                   

Λάσπη και μετάξι.

Θεά και μούσα, μάνα, αδερφή και ερωμένη.

Τροφός, εργάτρια, ιέρεια,

παιδαγωγός και εστεμμένη της ζωής

θώκος δημιουργίας απαράμιλλος

άξια σεβασμού, λατρείας και τιμής.

Του έρωτα η έμπνευση κι απαύγασμα

ηδονικά και τρυφερά τα αγκαλιάσματα σου

μήτρα των θαυμαστών και τρομερών.

Εύγονη, καρποφορούσα, ζωοδότρα,

θεμέλιο και στήριγμα, προόδου ώθηση.

Πλήθος τα επίθετα που σε κοσμούν,

τόσοι οι τίτλοι, πολυποίκιλοι

μα ένας ο πολυτιμότερος:

Σύντροφος και συνοδοιπόρος.

Δόσιμο, αγάπη, λυτρωμός και ανακούφιση η ποδιά σου.

Μάνα ιερή. Γεννιέσαι, γίνεσαι και μένεις.

Η φύση να σ’ ευγνωμονεί, να σέβεται.

Γυναίκα από λάσπη και μετάξι εσύ πλασμένη.

Λογάριασε πόσα τα βάρη που φορτώθηκες

εντός σου κουβαλάς και προχωράς ν’ ανέβεις

της ζωής τ’ απάτητο βουνό.

Μεταξωτό μαχαίρι να κραδαίνεις,

υπεράσπιση και προστασία.

Κορμί από λάσπη σμιλεμένο

ανάκαρα στη δίνη της ζωής.

«Πέρα απ’ τα’ ανθρώπινα

Κι όμως ανέλαβα.

Για μια αγάπη όλα καμωμένα.

Γυναίκα, είμαι».

@Ρένα Γέρου 

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Στου ανεκπλήρωτου την παραδεισένια τη γη

Το " Σ' αγαπώ " μας σαν χαμένο παιδί!

Ορφανό και μετέωρο , άτολμο στέκει παράμερα.

Μια απέραντη θλίψη στα μάτια του

Ένα κλαδί γιασεμί στο στρογγυλό το χεράκι του

(Εκείνο που φύλαξα να σου δώσω στ' αντάμωμα ) 

Καρτερά την γαλήνη στ' αγκάλιασμα

Την θαλπωρή του φιλιού μας ποθώντας

Μα ξέρει πως παιδί για πάντα θα μείνει!

Η σειρά του δεν έφτασε σε τούτη την Πλάση

Αδημονώντας την ευκαιρία ελπίζει ν' αδράξει

Να μεγαλώσει , προτού χαθεί η ζωή μας για πάντα.

Να πάρει επιτέλους υπόσταση!

Αρνείται πεισματικά τούτη την εγκατάλειψη.

Μάτια θλιμμένα κοιτάζει τριγύρω

Και στο παιχνίδι του κι εκεί δακρυσμένο

Το "Σ' αγαπώ " μας!... Αγάπη μου!

Που δεν το αφήσαμε να μεγαλώσει!

{Ρένα Γέρου}

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η ολοκλήρωση 

Ο κύκλος που γράφεται

Ένας σκοπός , μια περιπέτεια

Η ζωή

Ο άνθρωπος , η φύση 

Η τελεία που έρχεται όταν όλα είναι τέλεια

Το μηδενός ενδεές 

Τίποτα πιο πέρα από εκεί

Δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω αναζήτηση

Ο προορισμός

Του ενός 

Πάντα του ενός!

Η μοναξιά της ύπαρξης

Ο εγωισμός της ευτυχίας

Κι η ταύτιση..

Αχ! η ταύτιση αν την βρεις

Τόσο ξεχωριστός , τόσο ευλογημένος!

Σπάνια όσο κι ανέφικτη

Η ταύτιση της ολότητας του Τέλους.......

Και πάλι οι πόθοι ανεκπλήρωτοι έπονται

Του Ανθρώπινου το νόμιμο υπακούοντας

Το τέλος 

Η ολοκλήρωση

Ο κύκλος ....

Αέναος.

{Ρένα Γέρου}

Να είσαι πάντα καλά!

Τόσες αποπνικτικά σιωπηλές φασαρίες!
Τόσες λέξεις που δεν ειπωθήκαν !
Τόσα αισθήματα που φιμώθηκαν 
Γιατί ήταν απλά αληθινά!
Τόσες αγκαλιές σκορπισμένες
Όλες σε λάθος ανθρώπους..
Τόσος χρόνος χαμένος
Με αλλότριους έρωτες!
Τόσα ψέματα σαν αλήθειες δοσμένα.
Τόσα και τόσα τα χρώματα στης ζωής τον καμβά!
Και να νιώσεις ακόμα , δεν μπόρεσες
Παρά μόνο σαν πέρασ' η ώρα,
Κι όλα πια μακρινά!
Στους φίλους που μένουν
Γιατί μας αξίζουν
Στις αγάπες που για ανάσες μόνες παλεύουν
Στους ελάχιστους λίγους σ' αριθμό που μας πρέπουν
Μ' αυτούς γύρω μας
Η ζωή να κυλά!
{Να είσαι πάντα καλά!}

(Ρ. Γέρου)

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΤΟΞΙΚΟΙ

....έφτασε κι αυτή η ηλικία, που δεν δέχομαι πια.

Δεν το μπορώ. Τι να πω; Ψέματα; Αφού δεν μπορώ πια

να "κάνω πως δεν ακούω", ούτε να προσποιηθώ πως δεν είδα.

Τι να γίνει; Μαθαίνεις με το καιρό. Πως αλλιώς; Άργησα, λέω καμιά φορά. Μα και πάλι καλά που τα κατάφερα να κατακτήσω αυτό το "δεν με νοιάζει". Ας πάνε πιο πέρα οι τοξικοί που κουβαλάνε χίλια κόμπλεξ κατωτερότητας στην πλάτη.

Εδώ, καημένε μου, δεν έχει χώρο για σένα. Μπορεί να σε πλήγωσαν μικρό με την απαξίωση που έλαβες και θες τώρα όλους να μας εκδικηθείς. Κι ας μην σου φταίξαμε σε τίποτα.

Μπορεί να συνήθισες να σε χαϊδεύουν οι υφιστάμενοι στο γραφείο κι αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν μηδενικά. Για δες καλύτερα, σε παρακαλώ. Κανείς δεν είναι άχρηστος και πάψε να μας υποτιμάς. Και το μυρμήγκι ανάγκη το έχεις.

Πάει καιρός που μεγάλωσα και αρνήθηκα.

Ναι! Δεν θέλω να ανέχομαι πια! Δεν έχω κι ανάγκη να δεχθώ προσβολές, ακυρώσεις, τερτίπια κι άλλα τέτοια μειωτικά δείγματα συμπεριφοράς.

Γι αυτό έπιασα την πένα κι άφησα το μεροκάματο. Γιατί η πένα σ' ελευθερώνει. Είναι το όπλο και μαζί κι η ασπίδα σου. Και σπάζεις τα δεσμά σου και καλπάζεις λεύτερος. Και δεν είσαι φερέφωνο κανενός κι ανάγκη δεν έχεις.

Αυτή την δημόσιο υπαλληλική συμπεριφορά δεν την άφησα να με καταστρέψει.

Πέρα και πάνω απ' όλα υπάρχουν οι Άνθρωποι.

Αυτοί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι μας. Τα μάτια των άλλων ανθρώπων που σου δίνουν εκτίμηση κι αγάπη με ειλικρίνεια κι ανιδιοτέλεια. Κι όχι γιατί σε χρειάζονται.

Αυτό να παλεύεις: Να μην σε χρειάζονται μα να σε εκτιμάν μονάχα.

Ρένα Γέρου

ΜΑΣΚΕΣ

Βαριές οι μάσκες!
Ασήκωτες .
Κι έρχεται πάντα η ώρα να πέσουν!
Οι ενδεδυμένοι την υποκρισία κουράζονται. 
Τις απορρίπτουν !
Γίνονται ξαφνικά αληθινοί
Έως και βασιλικότεροι του βασιλέως!
Αργά...
Όταν αηδιάσεις το ψέμα σου
Είναι πολύ αργά!
Πάντα είσαι ο τελευταίος που καταλαβαίνει
Τι έχασες φορώντας την
Κι ας είχες κοπιάσει να κεντάς
Τα ίδια τα δεσμά του προσωπείου σου
{Ρένα Γέρου}

Όταν βρέχει

Κι όταν βρέχει
Ακούω τ' όνομα σου στις στάλες 
Καθώς πέφτουν στη γη
Και μυρίζω τη μυρωδιά σου
Στο νοτισμένο χώμα
Ακούω τον ήχο σου
Σαν το κελάρυσμα του νερού πάνω στη στέγη
Κι όταν βρέχει
Σ' αγαπώ περισσότερο θαρρώ....
{Ρένα Γέρου}

ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Χιλιάδες οι θάλασσες
που τα πόδια μου προσκύνησαν.
Χιλιάδες ανάσες αλμυρές 
πνοή δώσανε στο δέρμα μου.
Κι εγώ ν' ατενίζω αγέρωχα
της Φύσης το Τέλειο
και να μην δύναμαι
να ανήκω εκεί!
Χιλιάδες υγροί προσκυνητές
να με συνετίσουν δεν μπόρεσαν
ακόμα αγέρωχα θωρώ τον ορίζοντα
κύματα δαμάζοντας,
αποστάσεις και μίλια.
Την ανθρώπινη φύση μου
να υποτάξω δεν μπόρεσα.
Κι έτσι υβριστής του Υπέροχου
στέκομαι ακόμη
στην άκρη απ' τις Θάλασσες.

{Από την συλλογή μου "Άλικοι Στίχοι" Άλλωστε Εκδόσεις 2016}
http://alloste.gr/84-alikoi-stixoi.html
φωτο: John William Waterhouse "Miranda"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ "ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΙΧΝΗ"

ΚΥΜΑΤΑ

Μην τα μετράς τα κύματα
με βλέμματα στεριάς.
Να τα μετράς μ' ανάσες του ορίζοντα
με παφλασμούς αλμύρας
με φτερουγίσματα των γλάρων δυνατά
και με σταγόνες που χυμούν απάνω στο βοριά.

Μην την μετράς τη θάλασσα πάνω απ' τα βράχια
κανείς ποτέ τα βράχια δεν αγάπησε.
Του άλμπατρος το πέταγμα και της αλκυόνης το ταξίδι
να μετράς...
Το παιχνίδισμα του αγέρα πάνω στο πανί
και την δροσιά την αλμυρή στα χείλια.

Άσε το πέλαγο να σε φιλήσει απαλά
κράτα με την καρδιά σου την αλήθεια.
Ταξίδεψε σαν το πουλί
ανέμελα , απαλά

κι άσε τα βράχια να τα τρώει η συνήθεια.
(Ρ. Γέρου)

ΤΟ ΘΛΙΜΜΈΝΟ ΠΟΊΗΜΑ

Ένα θλιμμένο ποίημα

βάλθηκα να σας γράψω,

μ' ονείρου αναφιλητά

κι έρωτα κουρνιαχτό.

Ένα θλιμμένο ποίημα

με πίκρα ποτισμένο

να μαρτυρά απόρριψης

τον πόνο τον βουβό.

Μαύρο μελάνι έσταξα

στης πένας την γραφίδα

σε δάκρυα απόγνωσης

την βούτηξα μετά.

Κι άρχισα τον συλλογισμό

με θάρρος κορωνίδα

στα μάτια σας να φέρω πυρετό.

Ένα θλιμμένο ποίημα

δεν μπόρεσα να γράψω.

Τ' απόγιομα με βρήκε 

τους στίχους να μετρώ.

Ήτανε χρόνια δίσεκτα

για λέξεις ματωμένες,

στομώσανε  τα λόγια 

που βράζαν μισεμό.  

Έσκισα αίφνης το χαρτί

το πέταξα μακριά μου,

όπως και κάθε θλίψης μου

πικρό αναστεναγμό.

Η γάτα μου που λούζεται

-μόνιμη συντροφιά μου-

εκείνη μου ψιθύρισε

το παμπάλαιο μυστικό.

"Γράφε ποιήματα χαράς

είν' η ζωή μας λίγη.

Μη σπαταλάς ούτε λεπτό

με δάκρυα σκοτεινά.

Κι εγώ, γάτα κι αν είμαι

κι έχω ζωές εφτά,

καμιά δεν θα χαράμιζα

σε λύπης αγκαλιά".

Κι έκαμα όπως πρόσταξε

το μικρό μου το γατί

γιατί στυφή ζωή

και μίζερη,

είναι σαφώς λειψή.

{Ρένα Γέρου}

Στιχοι- ώδης δημιουργία

Σε στίχους ανάπαιστους 

Την ψυχή μου εκδίδω

Με κύμβαλα άλικα 

Υμνώ την αγάπη.

Αβέλτερα τα λόγια μου κι αβλαβή

Σε ώτα με προσηνή προδιάθεση

Ευλαβικά αποθέτω.

Με φειδώ αισιοδοξώ

Μ' εγκαρτέριση δέχομαι

Επαίνους και πλάνες.

Ατέρμονη του ωραίου η αναζήτηση

Πόθος κρυφός 

Στην καρδιά μου σταλάζει ευδαιμονία

Αβάκχευτη της ψυχής μου η ουσία.

Ατελεύτητη της λυρικής μου έμπνευσης

Η πηγή.

( Ρένα Γέρου )

(Ένα ελάχιστο ποίημα)

ΧΟΥΣ ΕΙΣ ΧΟΥΝ

Μάνα γη,

 θνητός εγώ, τέκνο δικό σου,

κομμάτι μικρό κι αναπόσπαστο τμήμα σου.

Εσύ η αρχή και το τέλος

του φευγαλέου ονείρου μου.

Ξαφνικά ένα βότσαλο την γαλήνια επιφάνεια

μιας λίμνης ταράσσει.

Ζωή, ωριμότητα, θάνατος, αναγέννηση,

ο αέναος κύκλος

με προοδευτική μετεξέλιξη.

Εντός της θάλασσας είσαι,

εκεί απ’ όπου οι στεριές κορυφώνονται

στ’ ουρανού τα θεμέλια.

Κι εγώ λίγος κι ασήμαντος

στου χρόνου το αιώνιο,

να σε δαμάσω, ο υβριστής, ματαίως προσπάθησα.

Με το καινούριο φεγγάρι τα έργα μου

ανακυκλώθηκαν όλα στην αγκαλιά

του κισσού και της φτέρης.

Αγρίμια μόνα και άδολα

κοιτούν τα κουφάρια της αλαζονείας μου.

 Κι αν ζωή σαν την μάνα μας δώρισες

εσύ θάνατος κι ανάσταση αντάμα.

Χθων μου πολύτιμο,

υμνώ σε

δοξάζω και

σέβομαι.

                                            

                                             Βραβείο στο Earth Poetry Festival  Ιούνιος 2017 Θεσσαλονίκη.

Η φωτογραφία Θέα από το μαντείο των Δελφών (Προσωπικό αρχείο)                                                       

Η Πεταλούδα

Οι γελαστοί άνθρωποι με τ’ άσπρα καφτάνια, έρχονται κάθε καλοκαίρι στο χωριουδάκι μου. Μελίσσι που βουίζει ξεγνοιασιά κι ένα χαμόγελο με δόντια άσπρα, κολλημένο θαρρείς στο πρόσωπο τους. Κοιτάνε την ίδια μπλε θάλασσα που βλέπω κι εγώ κάθε που ξυπνώ. Χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Μοιάζουν ξέγνοιαστοι κι ικανοποιημένοι.

Τους κοιτώ. Παίρνω τα μάτια μόλις με καταλαβαίνουν. «Είναι αγένεια να καρφώνεις το βλέμμα», μου είχε πει πολλές φορές η μάνα. Όπως και το «μη δείχνεις», «μη βήχεις» κι άλλα χιλιάδες μη. Μπήκαν κάτω από το πετσί μου. Σαν τα βελάκια που καρφώνουμε στο στόχο. Όλα τα μη της ζωής μου κρέμονται καρφωμένα στο δέρμα μου.

Ετούτοι οι γελαστοί χίπηδες δεν έχουν «μη». Τους ζηλεύω. Έρχονται εδώ, στον τόπο που γεννήθηκε το «μη» και τολμάνε να το χλευάζουν. Κι όλοι το δέχονται αυτό. Ακόμα κι η μάνα. «Πήγαινε τους καφέδες στο γωνιακό τραπέζι. Άντε μη χαζεύεις». Σχεδόν τρέχοντας, όρμισα να μην περιμένουν. Για 6 και 20 (καφέδες και τυρόπιτες σπιτικές) έβαλα το καλό μου χαμόγελο.

Κανείς δεν προσέχει. Μόνο εγώ. Φταίει που ακούω δυνατά ακόμα και τα φτερά της πεταλούδας. «Βιάσου! Η κυρία στο 2 θέλει τον φρέντο εσπρέσο της. Κουνήσου! Μη χαζεύεις». Να το πάλι εκείνο το «μη» να ξεφυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν. Μόνο για μας. Οι άνθρωποι με τα λευκά καφτάνια δεν μοιάζουν να ξέρουν τι σημαίνει. «Σε ζηλεύω μικρή», είπε η κυρία, «ζεις στον Παράδεισο». Κοίταξα γύρω μου. Έλεγε παράδεισο την ακρογιαλιά μου. «Δεν προφταίνω να τον χαρώ» ήθελα αν της πω μα δεν μίλησα, εκείνο το «μη» καραδοκούσε. Έριξα τα μάτια κάτω κι έφυγα. Ο παράδεισος είναι μέσα σου μου φώναζα χωρίς να ακούγομαι.

Η κυρία με το λευκό καφτάνι γέλασε βροντερά. Ο νεαρός που την συνόδευε την φίλησε απαλά στο μάγουλο. Ήταν ένα παράξενο φιλί γιατί θα μπορούσε να ήταν γιος της μα το φιλί του ήταν αλλιώτικο. Αν ήταν γιος έμοιαζε βρώμικο. Αν δεν ήταν πάλι κάτι είχε. Σαν πλαστικό. Ούτε κι αυτός έβλεπε τον παράδεισο. Ήμασταν τρεις. Εγώ, ο νεαρός κι η μάνα μου στην κουζίνα που δεν τον βλέπαμε.

Μονάχα η κυρία με το λευκό καφτάνι τον έβλεπε. Ίσως και όχι. Ίσως να το έλεγε μόνο. Ίσως να μην την ένοιαζε καν. Ίσως πάλι να ήθελε να βλέπει γιατί δεν θα άντεχε σαν εμάς να δει κάτι άλλο. Πολλά τα ίσως. Σας είπα. Είναι που ακούω τα φτερά της πεταλούδας σαν πετάει. Βαρύ φορτίο να έχεις οξύτατη ακοή. Δεν μπορείς να κρυφτείς, ούτε να κλείσεις τ’ αυτιά σου. Σε κυνηγά ο ήχος κι η αλήθεια του.

Τόσα χρόνια στο ίδιο πόστο. Οι άνθρωποι με τα λευκά καφτάνια πάνε κι έρχονται. Διαφορετικοί. Ίδιοι. Παρόμοιοι. Ολόιδιοι. Συνήθισα κι εγώ. Δεν τους ζηλεύω πια. Γελάνε διαρκώς. Δεν γελώ συχνά. Όταν γελάσω θα είναι από αλήθεια. Είναι μπαλωμένη η ποδιά μου. Κατεβάζω τα μάτια να μην ακούω τα φτερά. Σερβίρω μόνο.

 «6 και 20 κυρία, το σύνολο».

«Πάρε 10 και κράτα τα ρέστα». Ήταν το φιλί πιο ρόδινο. Μπορεί κάτι να της θύμισε.

«Σας ευχαριστώ».

Ο νεαρός μου έγνεψε αντίο. Την άλλη μέρα έμπαινε στο στούντιο να ηχογραφήσει το καινούριο του σι ντι.

Ο παράδεισος. Ένα όνειρο, σαν την σκόνη από τα φτερά της πεταλούδας. Αν την αγγίξεις μόνο λερώνεσαι κι η πεταλούδα σαν να ξεβάφει.

Ο Χρησμός

Κόπιασε. Γύρε σιμά μου κι αφουγκράσου: « Εστ’ ήμαρ…».

Πολύβουες κάθε χειμώνα οι μέρες, μ’ ανάσες καλοκαιρινές δονούνται

Εδώ στης γης τον ομφαλό, μ’ ένα κρεσέντο απάνεμο η πηγή σιωπές υψώνει: « Εστ’ ήμαρ ότε…»

Μην με ρωτάς τι να ήθελε να πει. Ελεύθερη άσε την ψυχή σου, άκου.

Τούτον τον προπατορικό τον λυρισμό, αιώνες με αποσπερίτες

τους φώτισε Απολλώνιος  στέφανος. «… Φοίβος…»

Οι πέτρες ίδιες. Πάνω τους οι ηλιαχτίδες ελπίδες προσκυνάνε κάθε αυγή.

Αγνότητα κι αλήθεια ο αέρας ες αεί ομολογεί, καθώς ανάμεσα περνά.

Διδάσκεται, ωριμάζει «…πάλιν ελεύσεται…»

Κάθε λογής πετούμενο και κάθε ον τετράποδο τον απαράμιλλο βωμό

μ’ ευλάβεια προσκυνά.

Απ’ το μελίσσι που βουίζει θαλερά και τον ανθό του θυμαριού και του έλατου ρουφά, μέχρι την γερακίνα που αγέρωχη ψηλά εκεί τριγυρίζει.

Ο ήλιος λούζει κεχριμπάρι τα βουνά, δανείζεται το φως του από τα βράχια τα ίδια.

Τ’ αηδόνι στου μαντείου την πηγή βουτά κι ευθύς τραγούδι αρχινά με σθένος: « Εστ’ ήμαρ ότε Φοίβος…»

Η πλάση ολόγυρα σμιλεύεται αρμονία κι ομορφιά.

Τι κι αν την αίγλη σου ζηλέψαν πορθητές να την κουρσέψουν δεν κατάφεραν.

Ανθρώπων έργα τα λάφυρα τους, μόνο.

Χαμένο το σημάδι των ανομιών τους μέσα στης κερήθρας την μοσχοβολιά.

Κι η θάλασσα ροδόσταμο ξεπλένει την κακία απ’ τ’ ακρογιάλι.

Το χώμα Ελληνικό.  Αέρας από ρίγανη, χαμόμηλο και δάφνη.

Διαβάτη άκου με την παιδική σου την καρδιά. Μπορείς.

Η Πυθία δεν έπαψε ποτέ να προφητεύει:

« Εστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται

και ες αεί έσεται».

{Το ποίημα μου "Ο Χρησμός" διακρίθηκε στους 32ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης}

ΕΡΩΤΑΣ

Φορούσε πάντα ο έρωτας πορφύρα στα μαλλιά

κι είχε αλμύρα στο κορμί

και στάλες του πελάγου στ' ακροδάχτυλα.

Αγνάντευε τα κύματα με τα μαλλιά λυτά

κι αναρωτιόταν φωναχτά,

πως, άραγε, ξεκίνησε  έτσι χωρίς πυξίδα .

Τούτη, καινούρια μέρα, 

θα είν' καπετάνιος ο έρωτας

και πλοία τα κορμιά

και θάλασσες οι ηδονές

κι όλα του κόσμου τ' αγκαλιάσματα, λιμάνια.

Μα ήταν τόση η απανθρωπιά, το ψέμα , η αδικία.

Λήστεψαν το κοχύλι απ' του έρωτα τα ανέμελα μαλλιά.

Κι έμεινε εκεί τα πέλαγα να αγναντεύει,

με ματοτσίνορα υγρά

με μάτια θολωμένα.

Μας εγκατέλειψε, το ξέρω πια καλά.

Δεν είναι κόσμος για Έρωτα

αυτός. Μήτε θαρρώ του αξίζει να τον έχει.

~Ρένα Γέρου~

Τα ματωμένα φεγγάρια

Σ' ένα ματωμένο φεγγάρι

κρέμασα τόσα όνειρα.

Αγκαλιά τα νυχτοπούλια τα σήκωσαν

κι ακούστηκε μακρινό  πλατάγισμα φτερών 

καθώς τα οδηγούσαν 

σε πήλινες ταξιανθίες αστεριών 

και τ' ακουμπούσαν απαλά , να ξαποστάσουν

στους κρατήρες του αποσπερίτη.

Τα ματωμένα φεγγάρια

δεν δέχονταν πια άλλα όνειρα.

Ξόδεψαν τις αντοχές τους

σε ανάξιους πραματευτάδες.

Ευτυχώς τα νυχτοπούλια ξέρανε το δρόμο της υπομονής,

ευτυχώς υπάρχουν οι κρατήρες του αποσπερίτη. 

( Ρ. Γέρου)

Σκόρπιες Λέξεις

Του λευκού την αγωνία , δεν γνωρίζω.

Μονάχες τους οι λέξεις μου χορεύουν στο χαρτί.

Φτερουγίζουν σαν στίφη βάρβαρα

κι η πένα σε σειρά τις βάζει.

Τις τιθασεύει η γραφίδα 

σε μια παρέλαση που ακάθεκτη ορμά.

Χρωματιστή και πλουμιστή,

να διασκεδάσει ήρθε

και να σκορπίσει ανεμελιά!

Η Πολύμνια κι η Ερατώ, μπροστά 

σαν από πάντα!

Κι η Τερψιχόρη ηγείται σθεναρά!

Μα είν' η Σαπφώ που φως σκορπά τριγύρω,

μια θνητή-αθάνατη που τις ψυχές μας κυβερνά.

Νιώθεις αυτήν τη μυρωδιά;

Του Έρωτα ανάσα.

Πνοή, ζεστή, που ζωντανεύει την ψυχή.

Αυτή η φλόγα κάνει εμένα την φτωχή να συνεχίζω.

Ένα  καθήκον στου σωστού την ηθική.

Μια που σωστό και ηθικό είν' από πάντα,

της καρδιάς η προσταγή!

Τις άφησα τις λέξεις μου ανέμελες να τρέξουν

δεν έσβησα ούτε μισή.

Σαν η ψυχή ξεχύνεται πάνω σε λευκό χαρτί,

αυτός που την χαλιναγωγεί 

είναι ανήθικος. Και σκόπιμα το κάνει.

Να δείξει κάτι που δεν είναι κι επαίνους ν' απολάβει.

Ελεύθερες , ακάθεκτες

γέλια σκορπούν στους δρόμους,

χαρά, αρώματα, ομορφιά και παιδική ανεμελιά!

Γιατί

αυτό είναι Τέχνη:

Μονάχα της Ζωής η Ομορφιά!

{Ρ. Γέρου}