ΙΣΩΣ

Ίσως στο τέλος να φταις
που ονειρεύτηκες
που είχες ελπίδες
που πάλεψες
που φώναξες
που αλλού κέρδισες κι αλλού έχασες.
Που έζησες εντελώς 
μέχρι όσο, την ευτυχία , την δυστυχία, τον πόνο, τον έρωτα
τη χαρά, τη λύπη.
Ίσως να φταις ακόμα και για το πιο απλό.
Γιατί, φίλε μου, κάποιος πρέπει
πάντα να φταίει.
Και μοιράζουν φταιξίματα οι δυνατότεροι.
Γιατί όχι; 
Όλα θέμα ευθυνών κι όχι αποτελεσμάτων.
Ίσως να φταις για τις ελπίδες και τα όνειρα.
Ίσως να βάλουν φραγή εισερχομένων ονείρων μια μέρα.
Ίσως αυτή η μέρα να είναι κοντά.
Ίσως...
Ρένα Γέρου
"Ίσως να φταίει η συνήθεια της θλίψης μας!
{συμπλήρωμα από τον καλό φίλο @Αντώνης Χατζηθωμάς

ΑΥΡΙΟ

Όλοι παλέψαμε γι αυτό
για ένα κομμάτι ουρανό
κι ένα καινούριο αύριο.

Όλοι μαζί σαν μια γροθιά
κάτω από βλέμματα σκαιά
δώσαμε αίμα και καρδιά
για ένα νέο αύριο.

Πέσανε πάνω μας βροχή
λόγια τ' αέρα και βοή
να ανατρέψουν μόνιμα
αυτό που κόπιασαν γενιές
αυτό το άλλο αύριο.

Όσα κι αν είναι τα δεινά
όσα τα λόγια τα φαιδρά,
ένας ο παρονομαστής
κι αν δεν μπορείς εσύ να δεις
λυπάμαι, πρέπει να στο πω:
Έρχεται ασυγκράτητο, σφοδρό, αυτό το νέο αύριο.
Ρένα Γέρου

ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ

Οι αδέκαστοι κριτές του καφενείου

έβγαλαν ετυμηγορία:

Ένοχος κρίθηκε αυτός που ονειρεύτηκε δικαιοσύνη.

Η σοφία εγκατέλειψε πια τα γερατειά. 

Ίσως να κάπνισαν πολύ χασίσι στα νιάτα τους.

Ίσως να τους πείραξε το νοθευμένο ουίσκι

αυτό που κέρναγαν ο ένας τον άλλον στα μπουζούκια.

Όπως και να έχει οι σοφοί ανάμεσα τους έφευγαν.

Είτε τους σκότωναν είτε τους έδιωχναν.

Κι έμενε πίσω ότι μπορούσε να επιβιώσει.

Το πιο δυνατό.

Όχι το καλύτερο μα το πιο άθλιο. 

Κι όλοι μαζί οι ποιητές και οι γραφιάδες πάλευαν

να φέρουν πίσω τις αξίες.

Εκείνες όμως φοβισμένες το έσκασαν για άλλους τόπους.

Κι ερημότοπος φάνταζε ο Παράδεισος.

Ακόμα και τους πολέμαρχους τους καταδίκασαν.

Έμεναν άπραγοι και μπερδεμένοι να κοιτάνε.

Ανήμποροι να κάνουν το οτιδήποτε σε μια πόλη που αλώθηκε 

με λόγια καφενείου.

~Ρένα Γέρου~ 

Κράτα δικά σου τα δάκρυα

Φεύγοντας παίρνουν πάντα μαζί τους
κάτι κραυγές, ένα δυο δάκρυα
και μια ιστορία.
Έρχονται άλλοι. Καινούριοι.
Ξοδεύουν κι αυτοί με την σειρά τους τον χρόνο
δημιουργώντας δάκρυα, κραυγές, ιστορίες.
Και κανείς δεν διαβάζει τις προηγούμενες.
Μήτε καν τις θυμάται.
Κι αν το κάνει είναι για λίγο, πρόσκαιρα κι επιπόλαια
Με βιαστικά βήματα αργοσαλεύουν τη ζωή.
Ζουν τώρα χωρίς έπειτα.
Τα ίδια λάθη, οι ίδιες φοβίες, τα ίδια ερωτηματικά.
Κι ενδιάμεσα ένας αγώνας δρόμου να φανούν διαφορετικοί
σκοτώνοντας ελπίδες άλλων.
Απαξιώνοντας και λοιδορώντας.
Κι ύστερα σου λένε πως δεν έχουμε πόλεμο...
Με τόσες απώλειες πως μπορούν να το λένε;
Και περιμένεις από εμένα να πάρω αιχμαλώτους;
Θα φύγω με κραυγές
κράτα δικά σου τα δάκρυα.

Ζ Α Ρ Ι Ε Σ

Ανάμεσα σε δυο ζαριές

παίζανε την χαρά τους.

Στα χείλη μουρμουρίζοντας

τ' άπιαστα όνειρα τους.

Τον χρόνο σπαταλούσανε

και ξόδευαν την ώρα

με τόσες άκαρπες στιγμές

λησμόνησαν το τώρα.

Σήκω να περπατήσουμε

να πιάσουμε το κύμα

μην φύγει πριν της ώρας του

αυτό κι αν ήταν κρίμα.

Μα εκείνη πάντα σώπαινε,

Την κοίταζε με λύπη.

Απ' τα δικά της όνειρα

εκείνος πάντα λείπει.

Δεν του έλεγε αληθινά

τι ήθελε από κείνον

μόνο τα ζάρια έριχνε

με ύφος μυστηρίου.

Κι όταν αυτός βαρέθηκε

και έκανε να φύγει

με σφιχταγκάλιασμα γλυκό

τον γέμισε με ρίγη.

"Είσαι δικός μου, τι θαρρείς

πως παίζω εδώ πέρα;

Σου έχω κλέψει την ψυχή

δεν θα 'χει η νυχτιά σου μέρα".

Το είπε. Τ' ομολόγησε.

Με πάθος τον κρατάει.

Κι αυτός δειλά της ψέλλισε

πόσο την αγαπάει.

Και έτσι συνεχίσανε

χαμένοι στις ζαριές τους.

Κι από ζωή δεν μάθανε

αλίμονο ποτές τους.

Ρένα Γέρου